Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 32

mikið. Reyndar er sætur líkör ágætur drykkur, en þá er blöndunin önnur og skal ekki farið út í það
hjer, því það útheimtir meiri kunnáttu en almenningur hefir. Við þessa blöndun verður náttúrlega
áfengið seinvirkara eitur og getur jafnvel orðið mjög seinvirkt. Það er t. d. algengt, að fylliraftar lifa
við bestu heilsu fram á níræðisaldur. Alkóhól er svefnlyf, og afleiðing þess að taka inn stóran skamt
af alkóhóli er fyrst og fremst súrrandi fyllirí og síðan svefn, sem oft getur endað með dauðasvefnin-
um, sbr. „daglega dey jeg“, en þeir eru fáir, sem hafa efni á að drekka sig „út úr“ á hverjum degi. Það
er auðvelt að hrekja þá meinloku hjá próf. Lean, að áfengi sje fæða. Sama mætti segja um rjúkandi
saltpjeturssýru, sem er eitruð, og ef hún væri fæða, þá væri hún eitruð fæða, og viljum vjer því líka
ráða mönnum frá því að neyta hennar í stað fæðu. Jónas Kristjánsson hefir líka ráðið mönnum frá
því að neyta kjöts í stað fæðu, af því að í því sje eitur. Þó getum vjer ekki fallist á það, að venjulegt
kjöt sje bráðdrepandi fremur en áfengi. En úr því að kjöt er eitrað, þá er það vitanlega ekki fæða og
því verra en engin fæða. Auðvitað er það afskaplega erfitt að slá því föstu, hvort áfengi, kjöt eða salt-
pjeturssýra sjeu fæða eða ekki, og engu ljettara en að þekkja, hvort kona þjáist af sullaveiki eða ein-
hverju enn þá algengara. Jónas hvetur menn til þess að reyna að vökva blóm með áfengi, en hjer á landi
getur það varla orðið almennur siður með því áfengisverði, sem nú er. Má nærri geta, að það yrði dýrt,
ef um stóra blómgarða væri að ræða, sem þarf að vökva daglega; enda nær það ekki nokkurri átt. Ekki
er nema allskostar eðlilegt, þótt mörgum verði á að trúa fáránlegum kenningum, þegar lærðir menn,
eins og Jónas Kristjánsson, eru bornir fyrir þeim eða bera þær fram. Vjer leyfum oss því í nafni al-
þjóðar að votta Jónasi Kristjánssyni bestu þakkir fyrir þessa grein, og fyrir margt annað í þágu lands-
manna. Samviskusemi og trúlyndi þessa ágæta manns er annálsvert, því hann lætur ekki hjá líða að
tala og greiða atkvæði jafnvel á móti sínum eigin frumvörpum, ef hann kemst á snoðir um, að þau
ganga í bága við meiri hluta þjóðarinnar, þ. e. Ihaldsflokkinn. Einnig tjáði hann sig reiðubúinn — í
þágu sama flokks — til þess að gefa læknisvottorð um það, að Jónas frá Hriflu væri ekki með öllum
mjalla. Þá hefir hann og opinberað víðsýni sxna og umönnun fyrir heilbrigðismálum þessarar þjóðar
með því að vera annar þeiri’a tveggja þingmanna, sem greiddu atkvæði á móti hinu alræmda sund-
hallarmáli. Og mætti svo lengi telja. Viljum vjer eindregið ráða mönnum til þess, að íhuga vel breytni
og kenningar þessa spekings.
Vonbrigði.
Frú Blindskers vaknaði um leið og fyrsti haninn galaði. Henni varð hálf-ónotalegt við að líta út
um gluggann og sjá yfir borgina í moi'gunbirtunni; það var henni nýr heimur. En hjer var ekki undan-
komu auðið, hún varð að klæða sig og fara út, því Drotningin var að koma og með henni átti hún von
á Jensen.
Frú Blindskers var hækkandi stjarna — loksins. Og koma Jensens var eitt spor í áttina upp
mannfjelagsbrattann. Maðurinn hennar var heildsali og verslaði aðallega íueð sokkabönd og flibba og
gerði stundum kaffirótar-forretningar. Eftir síðasta gjaldþrot var hann dálítið farinn að koma sjer á
laggirnar, og þess vegna var nú konan hans að þokast upp. — I síðustu Hafnarferð sinni hafði hann
komist í kynni við heldri hjón og boðið syni þeirra í sumardvöl, sem dálítinn þakklætisvott. — Hjónin
urðu fegin að losna við drenginn þennan tíma, og nú var hann að koma með Drotningunni, svona líka
eldsnemma.
Frúin glotti með sjálfri sjer, þegar hún hugsaði um hinar frúrnar, er þær yrðu þess varar, að nú
hefði hún ungan dana á heimilinu, eða augun í ungu stúlkunum, þegar þær litu um öxl á eftir Jensen og
henni Annettu dóttur sinni.
Á leiðinni niður á uppfyllingu var hún að rifja upp fyrir sjer eitt og annað, sem hún þyrfti að
hafa á takteinum, helst um listir. Hún vissi að það þykir fínt í danmörku að vera „kuntnerisk“. Hún
hafði einhvern tíma sjeð málverkin, sem gerðu lukku úti í löndum, en verst þótti henni að hafa ekki
athugað þau betur, en þá vissi hún ekki að þau ættu þetta eftir. í leikhúsið hafði hún oft komið, en ekki
þótti henni lærðu mennirnir leika neitt betur en vanalegir bankamenn. Það væri líklega best að láta
formanninn ráða, hann vissi hvað hann söng, eða svo stóð í blöðunum. Fyrir utan píanóæfingarnar
hennar Annettu hafði frúin oft hlustað á góða músík. Hún vissi reyndar ekki, hvort Hljómsveitin væri
28