Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 62

Umferð. m.
Uraferðir geta verið fjölda margskonar, svo sem þegar vagnar eða verslanir fara um og ótal
margt fleira, en það, sem hjer verður gert lítillega að umræðuefni, er þessi umferð, sem á höfuðstað-
armáli voru er nefnd trafík. Hún er öllum góðum mönnum orðin áhyggjuefni, nema þeim, sem vilja
hreinsa burt óheppilega limi af þjóðarlíkamanum með akstri sínum, þ. e. með því að aka, en ekki með
því að aka sjer. Það eru þá náttúrlega fyrst og fremst bílarnir, en þeim viðvíkjandi hafa komið fram
svo margar tillögur og vitlausar, sjerstaklega í Vísi og svo í tilvonandi lögreglusamþykt, að undirritað-
ur treystir sjer ekki til að gera betur, þó svo ætti að berja hann með hráblautri ráðherrahúð. Eins er
með reiðhjólin, sem aka allra ökutækja glæpsamlegast, um þau tekur varla að fara neinum orðum, svo
mjög er þeim að fækka og verða áreiðanlega úr sögunni eftir 2—8 ár, rjett eins og hjólatíkurnar gömlu,
sem uppi voru í ungdæmi mínu og þóttu mestu búmannsþing. En þá er eitt ökutæki til, sem því miður
virðist í fullu fjöri, og það eru barnavagnarnir. — Þeim fer jafnt og þjett fjölgandi — „hvað sem
þessu kann að valda“ — eins og hagfræðingurinn sagði, er hann komst að því, að febrúar var jafnað-
arlega lægstur mánaðanna um barnafjölganir. Sem betur fer, hafa ekki orðið slys að þessu enn — en
ekki veldur sá, er varar. Þó vitum vjer um eitt, er kom eitt sinn fyrir einn landa vorn úti í Kaupmanna-
höfn. Varð hann undir barnavagni, og er ekki jafngóður enn, svo sem ýms ritverk hans sýna, þau er
síðan hafa út komið. En þá er að afstýra slíku og liggur þá næst að fyrirbjóða allar barneignir, sem
er ágætis ráð á pappírnum, en í veruleikanum myndi það vera sama sem að banna öll viðskifti til lands
og sjávar. Ráð númer tvö væri að fyrirbjóða öll börn á bæjarlóðinni, eins og gert var í Betlehem forð-
um með góðum árangri, og var einnig gert hjer við hundana með þeim árangri, að mannhundarnir eru
síðan einvaldir í bænum. En af því að jeg þykist vita, að þessi tillaga muni einnig feld, leyfi jeg mjer að
koma fram með eina enn, sem er ekki eins drastisk, að vísu, en heldur ekki eins góð. Það er að hafa ein-
hver viðvörunarmerki á vögnunum. En þá kemur enn spurningin, sem gæti vafist fyrir: Hvernig eiga
þau að vera? Jeg býst við, að nefnd yrði sett í málið, og yrði hún að vera ólaunuð, ef henni á eitthvað
að ganga. Eftirfarandi bendingar mætti gefa henni: Ekki dugar að nota bílhorn, þá kæmust menn
aldrei úr vegi, því menn eru ekki líkt því eins hræddir við bíla sem barnavagna. Bjöllur má heldur ekki
brúka, því þá myndu menn halda, að þar færu forustusauðir þjóðarinnar, og myndu ekki einu sinni líta
upp, a. m. k. þeir, sem ekki mega neitt Ijótt sjá. En það allra besta væri að mínu áliti að hafa einhvers-
konar töng, sem klipi í einhvern tilvalinn hluta barnsins, sem í vagninum væri, ef þrýst væri á eina
fjöður. Þá tekur barnið að hrína ámátlega og allir vegfarendur forða sjer, því á hljóðinu tekur eng-
inn feil. Óskandi væri, að væntanleg nefnd gæti komið þessu (eða þá einhverju öðru, sem betra er) inn
í nýju lögreglusamþyktina, ef þá ekki er búið að prenta hana, áður en hún er til, þ. e. a. s. áður en hún
hefir verið samþykt. Trafíkglópur Spegilsins.
Þinglausnir áfjánhundruð og grænkál. (Kraftur bænarinnar). pv. u.>
„Forseti .... ávarpaði síðan þingheim með eftirfylgjandi ræðu: .... með þakklæti til hátt-
virtra þingmanna fyrir það, hve vel þeir hafa vikist við tilmælum mínum í þingbyrjun um prúðmann-
leg ræðuhöld .... óska jeg þeim ....“.
Sýnishom prúðmannlegra ræðuhalda............
(Brot úr þingræðum, eins og heyrnarlausi áheyrandinn þóttist heyra þær upp á áheyrendapallinum):
„.... Þá vil jeg benda háttv. þm. á undirferli hans, blekkingar og þrotlausar lygar í þessu máli,
sem öllum þeim málum, er hann ræðir um hjer í skjóli þinghelginnar ....“.
„.... Hv. þm. sagði, að jeg færi með blekkingar og þrotlausar lygar í skjóli þinghelginnar. Prúð-
mannlega talað af æðsta verði rjettar og laga þessa lands! „Hvað skal hundi helgidómur“, segir mál-
tækið og sannast það á honum, en ekki mjer, eða veit hann enn ekki, að hann er sjálfur viðurkendur
innanlands og utan — jeg veit engin takmörk — fyrir ósvífnastar álygarnar og rógburðinn um and-
stæðinga sína og jafnframt fyrir smeðjulegasta lofdýrðarskrumið um lítilmótlegustu leiguþý sín og
loddamenni þau, er honum fylgja að illum málstað og mannorðsskemdum, svo langt sem rógtunga hans
nær til að sleikja slík óþverraslöp ....“.
(Forseti hringir og flestir þm. farnir út, var því fundi slitið). Æ. Æ.
58