Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Blaðsíða 64

Snorrasjóður. ,v.
Á núverandi góðæris-krepputímum er ei að furða þótt vjer, þessi þjóð, sperrum eyrun er sjóðir
eru nefndir. Og ekki hvað síst gleðilegt, að sömu dagana sem Sejersted-Bödker hinn norski harm-
ar, í opinberu skeyti, — blankheit Islandsbanka, — sjálfs sín vegna og annara, að því hann sjálfur
segir, skulir einmitt vera að opnast oss tekjulind eigi óveruleg, frá Norðmönnum frændum vorum,
svo sem einskonar kontra-balans móti því, sem hefir farið fyrir bjór út í Lyru. Heyrst hefir því
fleygt, að Norðmenn frændur vorir gangi nú um sitt eigið land sem Ijón grenjandi til þess að splæsa
í sjóð, sem á að færa oss að gjöf á yfirvofandi Alþingishátíð. Mun vera til þegar af sjóðnum, að
mista kosti nafnið, og á hann að heita Snorrasjóður, og þá líklega kendur við Snorra Sturluson,
sem er skársti Snorrinn, sem Norðmenn hafa stolið frá oss. Eins og þeir allir vita, er sagnavísindum
unna, var þessi Snorri bóndi í Reykholti. Átti hann bú víða og drap úr hor á hverju vori, til þess að
hafa nóg af tudda- og ærskinnum til að skrifa á, því hann hafði skrif-maní. Mönnum var eitthvað
illa við Snorra og fengu Gissur nokkurn, hin fyrsta með því nafni, til að drepa Snorra. Þorði Giss-
ur að vísu ekki að gera það sjálfur, eða ef til vill hefir bitið illa hjá honum — nokkuð var um það,
að mannrola ein, er Árni beiskur hjet, hjó Snorra í Lobescowes, og var þar með ritmenskuferli hans
lokið. Væri hjer dæmi til eftirbreytni, að nota gegn þeim, sem skrifa óþarflega mikið, svo ríkisprent-
smiðjan kemst ekki yfir að prenta delluna. En nú skyldu menn halda, að viðskiftum Norðmanna og
Snorra væri lokið, en svo var þó ei, því Norðmenn stálu honum dauðum, enda var Kristmann þá
ekki fæddur. Hafa þeir nú um nokkrar aldir altaf verið að stela Snorra, svo mesta furða er hvað
eftir er af honum.
Það er alkunna, að þegar halastjarna er í aðsigi, ber það oft við, að gætnustu ráðdeildar-
menn verða djöfulóðir, selja eignir sínar og fara á fyllirí, eins og júbíltemplarar. Mjer skilst það
vera eitthvað líkt æði, sem nú hefir gripið frændur vora úti í Noregi. Eftir áreiðanlegum fregnum
að dæma, ætla þeir á nokkrum mánuðum að splæsa saman 1000 krónum (ekki hefir frjest, hvort
þær eru norskar eða íslenskar, sem annars gerir fjandans mun) og stofna þennan Snorrasjóð. Fylgir
það sögunni, að hann eigi að vera til þess að styrkja íslenska námsmenn við sagnfræðinám í Noregi
(þarna var Barði slyppfengur). Vjer trúum því valla fyrr en vjer tökum á, að fjeð náist saman,
nema einhver Maecenas hlaupi undir bagga, eins og Sejersted-Bödker, sem sendi samúðarskeyti
um, að allri vorri krít væri lokið í Noregi. En hann mun, sem sakir standa, ekki vera hættulegur, þar
eð hann mun vera í heldur lágu skapi, þessa dagana. Og er það gott. Því Spegillinn vill með þess-
um línum stinga því að frændum vorum Austmönnum — og talar þar í nafni stjórnar og þjóðar —
að vjer viljum engin þrælsgjöld hafa fyrir Snorra gamla, þótt hálfgert þrælbein væri hann í aðra
röndina. Vjer höfum orðið til þess að vekja máls á þessu þar eð önnur blöð vor munu tæplega verða
til þess, úr því þau geta hrósað fyrirbrigðum eins og Íslandsvina-frímerkjasvindlinu frá Austurríki,
og öðrum táknum tímannna, sem oss eru til álíka mikils sóma.
Merabankastjóri Spegilsins.
vitja læknis, svo vjer vitum til, nema einu sinni, og þá var forsjónin svo náðug — sem vjer erum
henni mjög þakklátir fyrir — að leggja ekki meira á hann en svo, að hann mátti liggja á grúfu, svo
hann þurfti ekki að horfa framan í lækninn.
En nú vandast málið alvarlega. Nú er Jónas kominn í andstöðu við flestalla læknana, og því
óhjákvæmilegt, að hann verði að sjá þá eða heyra eða að minsta kosti að hugsa um þá. Hefir oss
því dottið í hug, að snjallasta ráðið væri að nota svipaða aðferð og Tryggvi notaði forðum við dreng-
inn sinn til þess að venja hann af snjóhræðslunni, þ. e. að láta hann sem oftast hafa lækni fyrir
augunum eða í huga. Vjer leggjum því til, að forsíða blaðsins í dag, sem einmitt er gerð í þessu
skyni, verði fest upp í stjórnarráðinu, Laugarvatni, kronborg og yfir á þeim stöðum, þar sem Jónas-
ar er helst von, og vonum vjer, að þetta geti haft.einhver áhrif til hins betra.
60