Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 79

Haa 0"/ð. (v. 11-12.)
Hinn heimsfrægi söngvari Jón Dindill hentist upp tröppurnar. Frá því er hann var hálfstálp-
aður og fægði stígvjelin á Hótel ísland hafði hann aldrei flýtt sjer svipað og þetta. Átta þúsund
króna loðkápan stóð beint út í loftið á eftir honum og pípuhatturinn hjekk á fáum hárum langt
aftur í hnakka. Hann var eldrauður í framan og asinn var svo mikill á honum, að hann var næst-
um búinn að gleyma því að spegla sig í fordyrinu, þegar þjónn læknisins hafði losað hann við gull-
hnúðaða stafinn og átta þúsund króna dýrgripinn. Á allra síðasta augnabliki rankaði hann þó við
sjer og lagaði ögn á sjer hárlokkana, sem komnir voru í allmikið ólag af hlaupunum. Svo flýtti hann
sjer inn til læknisins.
Hinn þjóðkunni læknir — lítill maður en mikill sjerfræðingur í háls- og raddbandasjúk-
dómum — stóð upp úr sæti sínu og gekk á móti söngvaranum.
„. .. . Þjer kannist ef til vill við mig, herra læknir ....?“
„Yður .... það held jeg nú. Hver er sá, er ekki kannist við Sir Dindil, hinn veraldarfræga
söngvara, eftirlæti allra kvenna, en öfundarefni karla, .... sem er jafn frægur fyrir hina guðdóm-
legu rödd sína og goðumlíku fegurð. Jú, jeg held að maður kannist við Jón Dindil — það held nú
jeg — jeg held nú það .... En hvað er jeg annars að þvæla. Þjer eruð utan við yður. Þjer eruð
í geðshræringu. Setjist, herra minn. Setjist. Nú skal jeg óðara koma með einhverja róandi mikstúru.
Hinn heimsfrægi söngvari ljet fallast í hægindastólinn og bandaði fyrirmannlega með hend-
inni.......
„Whisky“, hvíslaði hann, „half and half“ ........
Læknirinn rjetti höndina í skáp, tók þaðan flösku og tvö glös og helti í.
Hinn heimsfrægi Dindill teygaði til botns úr glasi sínu.
„Mjer finst það hafa góð áhrif á mig og gera mig ögn rólegri .... en jeg gleymdi víst að
heilsa yður. Komið þjer sælir, herra doktor, komið þjer sælir. Þjer eruð alt of kurteis, .... gerið
alt of mikið úr mjer. En það er satt — jeg er utan við mig. Jeg er í geðshræringu. En (og hann
spratt upp úr stólnum, rjetti úr sjer og varpaði fram hendinni) .... það er von að mjer sje mikið
niðri fyrir. Jeg er hræddur um, nei, jeg er viss um að alvarlegur, mjög alvarlegur hlutur hefir kom-
ið fyrir mig. Hlustið á : Eins og yður er ef til vill kunnugt, er jeg ráðinn til þess að syngja hlutverk
Toreadorsins í óperunni Carmen, sem á að sýna á sönghöllinni miklu nú í kvöld. Hlutverkið er sam-
boðið hæfileikum mínum, og jeg hefi fylstu ástæðu til að ætla, að públikum búist við miklu. Jeg
held ekki að jeg fari með neinar öfgar, ef jeg segi, að públikum í þessum bæ hefir aldrei búist við
meiru .... eða haft ástæðu til þess að búast við meiru. Eða að minsta kosti hafi haft. Takið eftir
herra minn: Jeg segi, hafi haft. Takið vel eftir nú í dag .... fyrir tæpum hálftíma var jeg að æfa
mig á einni aríunni heima hjá mjer. Jeg var með afbrigðum vel upplagður. Tónarnir streymdu af
vörum mjer, þeir fossuðu í sál minni og mjer fundust því engar skorður settar, hve sterkt og hve
hátt jeg gæti sungið. Jeg söng stöðugt hærra og hærra, og rödd mín varð að lokum eins og sævar-
öskur í ofviðri og stórbrimi. Fólkið niðri á götunni — jeg bý á tuttugustu og þriðju hæð af tilliti til
æfinganna — staðnæmdist og hlustaði. Jafnvel hundarnir stóðu kyrrir. En einmitt þegar jeg ætl-
aði að ljúka söng mínum með því að slöngva frá mjer Háa sjeinu svo kröftugu að slíkt hefði aldrei
áður heyrst — þá skeði þetta ógurlega, þetta sem er varla hægt að segja frá.........“.
Söngvarinn tók sjer nú málhvíld og þerraði svitann af enni sjer með hvítum silkivasaklút.
Svo hjelt hann áfram:
„Mjer fanst eins og eitthvað færi af stað inni í kverkunum á mjer, og heyrði hljóð líkt því,
þegar fjöður springur í grammófón. En háa sjeið varð í miðjum kliðum að ámátlegu væli, svo ámát-
legu, að dónarnir niðri á götunni fóru glottandi burtu og hundarnir byrjuðu að spangóla. Jeg —
hipn heimsfrægi Dindill — sprakk, hugsið þjer yður, kæri doktor, sprakk á háa sjeinu. Eða öllu
heldur .... háa sjeið sprakk í mjer. Er jeg hræddur um. Jeg held það hafi bilað. Raddbandið far-
ið í sundur, því að jeg næ því ekki lengur. Jeg, hinn heimsfrægi söngvari, hinn heimsfrægi Dindill,
næ ekki háa sjeinu. Ótrúlega, næstum grátbroslega tilhugsun. Næ ekki háa sjeinu. Og í kvöld á
jeg að syngja og taka það þrisvar. Þjer verðið, megið til að hjálpa mjer. Hugsið um hve mikils bær-
inn yðar, hve mikils allur heimurinn missir, ef hann verður af háa sjeinu mínu ....“.
75