Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 83

Hausísálmur.
Á haustin er jeg vanur aS yrkja margan óð,
andagiftm lengist þó aS stytta taki daginn,
og það er eins og syngi inn í sálu mína ljóð
hver sveitastúlka, er flytur þá í bæinn.
Og þá eru’ aliir skéiarnir settir hjer í senn
með Sigurðum og Guðjónum og Pálmum — alt í lagi —.
En kærastur af öllum er mjer Kvennaskólinn enn,
þar koma bara nemendur — af vissu tagi.
Já, sumarið er horfið, jeg segi’ ei nema það,
að sjaldan hef jeg íifað meiri rosa;
fiskurmn er blautur og taða, mór og tað,
og Tryggvi löngu hætíur við að brosa,
því Kreuger lánar honum ekki eyrisvirði enn
og Englendingar snýta sjer og hnerra.
Það sjá bæði algáðir og útúrfullir menn,
að íhaldið var fjandi lítið verra.
Nú dregur fólk með harmkvælum blóðmör í sín bú,
og borgarstjórinn flutti margar krásir heim — að ánum;
en Lárus bóndi á Kleppi hefir löt og ótrú hjú,
sem lifa mest á hagldabrauði og ránum.
Einn vinnuinaður Lárusar, þó lítið bæri á,
hann læddist hjerna’ um daginn inn i baðstofu hjá Knúti,
og sat þar eins og konungur í sólarhringa þrjá,
og sagði það vera betra en að liggja úti.
Alt hagldabrauðið át hann þar og skonrok, skyr og svið,
og skolpaði í sig brennivíni af tíu potta kúti.
Einhvern veginn kunni hann ekki svínasultu við,
svo að hún varð eftir handa Knúti.
Hann virtist til aðgerðanna hafa tíma og tóm,
því tappana hann dró úr hverjum stúti,
og nappaði frá Knúti alveg nýjum kúskinns-skóm,
svo nú er skrítið fótabragð á Knúti.
Út úr þessu Lárus komst í leitt og skaðlegt þref;
menn Ijetu, sem hann þjóna sinna gæta skyldi betur;
svo bæri hann líka á andlitinu afar mikið nef,
sem eflaust myndi frjósa um miðjan vetur.
En þó að nefið Lárusar það nái ekkert skamt
— með notalega, innilega fagurgjörðum liði —,
nógu finst mjer logið á hann Lárus okkar samt,
þó Iátið væri nefið hans í friði.
En hvað sem öllu líður, er það haustið hjer á jörð,
sem hjarta mínu geðjast að, — og það er fyrir mestu.
Hverjum blóðmörs-Ianga syng jeg langa þakkargjörð,
en leiði hjá mjer Dragona með karlmensku og festu.
Og þegar húmið breiðist um borg og dal og sjá
og búið er í Laufási að mjalta og gefa kúnum,
þá er kannske von á því að eitthvað gangi á,
og einhver hneyksii gerist handa frúnum.
En þegar sumar líður, er á vetri stundum von,
og vitanlega sólarlitlir margir dagar,
en talaðu bara svolítið við Sigurð Jónasson,
þá sjerðu, hvort að myrkrið nokkurn bagar.
Þó rafmagnið úr Soginu það láti lítið enn,
er lífið fult af notalegum straumum,
og það er nú með Sigurð og suma aðra menn —
það sýnist eins og Iýsa’ af þeirra draumum.
Sorg er mörg á slangri við sálar minnar port,
þó sýnist jeg í fjarska vera jafnan glaður.
Halldór Kiljan Laxness hefir ljóðin bestu ort
og landsíminn er allur trúlofaður.
Nú Iíður máninn fullur yfir tún og bygð og torg,
sem trygging fyrir því að verði gaman.
Svo að Knútur deyi ekki úr hungri hjer í borg
jeg held að fólkið ætti að skjéta saman. Z.
ir verið eilífur stöðull, síðan hann þarna guðspjallamaður úr Saurbæ dreit úr sjer þessu greinarkorni,
sem aldrei skyldi verið hafa, því allir vilja sýnilega heyra mig tala um ástamál, en djöfullinn gali í
mjer, ef jeg tala nokkurntíma um slíkt, nema einstöku sinnum um föðurlandsást, þegar jeg segi upp
skóla eða rek burt bolsjevikka. Svei mjer, ef jeg er ekki að hugsa um að fara í skaðabótamál við guðs-
orðasnakkinn fyrir þetta, því það hefir staðið öllum vísindaiðkunum mínum fyrir þrifum, sökum gesta-
gangs“. „Já, svona er að gæta ekki tungu sinnar", segi jeg. „Tungu, þó, þó. Jeg býst við, að fleirum
hefði farið líkt og mjer, að hefði til þeirra komið prestur, sem maður veit, að langar til að klæmast
eina kvöldstund, að þá hefði maður í gestrisninnar nafni látið það eftir honum (barið). Þú verður að
hafa mig afsakaðan, en nú er hann Brynjólfur að koma með rapportina“. „Hvaða skarfur er það?“
„Nú, en hann Brynjólfur, sem séra Gunnar skrifaði greinina til“. „Nú, hann? Blessaður lofaðu mjer að
sjá furtinn". „0, það er ekki sjón að sjá, — biddu fyrir þjer. 0, vertu nú sæll“.
Jeg sá þann kost vænstan að fara. Sjera Gunnar skal fá að borga flugvjelina og annan her-
kostnað, næst þegar hann sendir mjólk í samlagið. Fýluferðamaður Spegilsins.
79