Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 89

Viðtal við þann egypska.
Ekki alls fyrir löngu setti Moggi og önnur frjettablöð vor ríki vort á hinn endann (þ. e. þann,
sem stjórnin var ekki búin að koma því á), með þeirri fregn, að hingað til lands væri kominn
egypskur prins til að þreyta hjer lax- og aðrar veiðar um hríð. Sannast að segja vorum vjer van-
trúaðir á þetta og hjeldum, að hjer væri einhver að gabba kollega vora, þótt slíkt sje annars lítið
sport, og datt oss í hug það, sem gerðist fyrir nokkrum árum er hingað kom prinsessa frá landi Faraó-
anna, en reyndist við vísindalega athugun að vera kokkapía frá Port Said. Þó sáum vjer brátt, að þetta
gat ekki verið tóm flugufregn, þar eð Veiðibjallan, sökum fótakulda í sjónum var nýbúin að snúa fótun-
um upp í loft og talin óferðafær í sumar, en Súlan einhversstaðar norður í landi. Hjer var því ekki ann-
að að gera en snúa sjer til Mogga og láta hann sanna mál sitt og þustum vjer þangað tafarlaust, og
asann, sem á oss var, má nokkuð ráða af því, að er vjer stungum höfðinu gegn um skrifstofuhurðina,
fjekk Guðjón Ben. ekki einusinni svigrúm til að stinga flöskunni undir stól eða borð, sem minnst gerði
til, því í henni var hörkugott brennivín (eins og í eigandanum). Oss var góðfúslega gefin adressa prins-
ins og vjer þangað, skotrandi augum til flöskunnar um leið og vjer flugum framhjá.
Prinsinn var heima. Hann sat, eins og ekkert væri um að vera og batt aungultauma í þrí-
húkka í egypskri ró. Oss var góðfúslega lofað viðtali þá þegar og gekk það allgreitt fyrir sig, enda
þótt vjer kynnum ekki annað en Fornegypsku, en það mál höfðum vjer talað á fyrra tilverustigi, er
vjer vorum ein af hinum mögru beljum Faraós; prinsinn hinsvegar lærður á forntungu feðra sinna.
Lýðum má vera það Ijóst, að „álfu vorrar yngsta land“ getur lært ýmsan þjóðarþrifnað af
einhverju elsta menningarríki heimsins, svo vjer beindum talinu að árferði og prísum þar í landi
og þjóðarbúskapnum í Egyptó.
— Já, segir prinsinn, — það hefir nú verið svo fjandi þurkasamt hjá oss í sumar, svo horfur
eru á grasbresti í ár, nema þá rjett á áveitusvæðinu — þjer þekkið auðvitað Nílaráveituna, sem
vjer höfum komið á hjá oss, með ærnum tilkostnaði. Já, hún var dýr — fór langt fram úr áætlun,
af því við vorum svo vitlausir að láta lærða verkfræðinga koma nærri henni, en þeir hafa nú verið
hálshöggnir, sem betur fer. Auðvitað rjetti það töluvert balansinn, að ábatinn af áveitunni fór jafn-
mikið niður úr áætlun. Svo er nú ennþá eftir að byggja töluvert á áveitusvæðinu — það gerir að-
allega hörgull á lánsfje, sem búist er við að verði áfram næstu öld. Hugsið þjer yður, þar slapp jeg
mátulega, því jeg var rjett að ljúka við pýramídann minn og gat fengið út á hann síðustu aurana
áður en veðdeildinni var lokað. Vitaskuld sló pabbi eitthvað í Arabíu í fyrra, þegar hann var þar
á ferðinni, en það er e’tthvað múggent við þá skildinga — rjett eins og þeir þoli ekki dagsins ljós.
Að minnsta kosti hafa þeir ekki komið í ljós í Búnaðarbankanum okkar, sem þeim var þó ætlað, og
eitthvað voru blöðin að skúmla með það um það leyti, sem jeg var að fara, að allur obbinn af þeim
hefði einhvernveginn lent hjá Kaupfjelagi Alexandríu, og er ekki alls ótrúlegt, því það fjelag
hefir borist talsvert á uppá síðkastið, en hafði annars verið rass yfir haus í mörg ár og í rauninni
alla sína hundstíð. Vitanlega má kanski segja að töluvert hafi farið í stríðskostnað, því þetta eru
svoddan bjeaðir óróaseggir sem búa í kring um okkur, sjerstaklega nágranni okkar að sunnan, Ras
konungur í Abessiníu, sem hefir, ásamt riddurum sínum, veitt oss þungar búsifjar síðustu árin. En
jeg sje, að yður muni furða á því, að jeg skuli hafa efni á því að ferðast svona langt og dýrt? Já,
það er von, en yður að segja — þjer látið það ekki fara lengra — þá er jeg að eyða síðasta sjóðn-
um, sem til var í Egyptalandi og stjórnin hafði meðgjör með; jeg varð, sem sje á undan fjármála-
ráðherranum okkar að næla hann. Og svo seldi jeg þar að auki sfinxinn minn á nýlendusýninguna
í París, því Pierpont Morgan vinur minn og drykkjubróðir, sagði mjer, að eftir sínu litla fjármála-
viti myndu sfinxar ekki komast í hærra verð en nú er — svo jeg ljet helvítið róa. En þið hafið víst
stóra laxa hjer? segir prinsinn brosandi.
— Já, en það er bara sá gallinn á, svörum vjer, — að allir okkar stórlaxar eru þegar orðnir
að smálöxum, svo vjer höldum að þetta sje óþarf'ega sterkt færi. Vjer bendum á fjögra punda línu,
sem prinsinn er að festa í svokallaðan risaþríhúkk.
— Já, en jeg ber ekki við að brúka mjórri spotta þegar jeg fer á krókódílaveiðar heima hjá
mjer, svarar prinsinn, — og mjer hefir verið sagt, að ykkar laxar væru engu minni en þeir.
85