Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 92

og meðal annars það, að ekkert er nýtt undir sólinni, heldur ekki það, að þeir, sem biðla til kjós-
enda á kjördegi sjeu geggjaðir, eða — eins og Páll — látist vera það, til þess að fylla hina hrifn-
ingu, ef ekki meðaumkun.. Því Páll þessi var bevíslega aldrei geggjaður — eða hvað segir háttv. 2.
þingm. Reykvíkinga? Nei, það var svo öðru nær, að hann gekk jafnan með vottorð upp á vasann,
sem undirritað var af yfirgnæfandi meirihluta kjósenda á eyjunni Malta, en þar strandaði hann
nýja varðskipinu, þegar hann var að sækja það úr viðgerð. En þetta varðskip var reyndar fyrver-
andi togari, sem Páll hafði fest kaup á fyrir hönd stjórnarinnar, á nauðungaruppboði því, er haldið
var þegar braskaralýðurinn við Genesaretvatnið fór á hausinn eftir margháttað svindlerí, og þó að-
allega eftir að Pílatus hafði sogið út síðasta eyrinn í skatta og skyldur, til þess að rjetta við hall-
inkjammann á þjóðarbúskapnum og skaffa kapítal handa hinum nýstofnaða búnaðarbanka í Gali-
leu. Ríkið hafði sem sje sett sig á heljarþrömina með hinni nýstofnuðu síldareinkasölu, svo ekki
var annað eftir í þjóðarfjárhirslunni en nokkrir vafasamir Rússavíxlar, sem Júðakaupmennirnir
voru alt of varkárir til að vilja sjá eða eiga. Það hafði sem sje ekki stoðað baun þó Pílatus væri
búinn að senda fjármálaráðherra sinn til að leita hófanna um lán, því ríkisbubbinn, sem hann hafði
treyst hvað helst á, afgreiddi hann með þessari spurningu: „Hví slær þú mig?“ Varð hinum nátt-
úrlega svarafátt og kom heim jafn tómhentur og hann fór, nema hvað auðvitað hafði farið stórfje
í ferðakostnað. Loks tókst dómsmálaráðherra Pílatusar, með aðstoð prangara eins, er daglega seldi
víxla í musterinu, og gerði það þar með að ræningjabæli, að særa út lán með afarkostum, eða rjett-
ara sagt afar miklum ókostum, sem nú gjörvalt landið stundi undir. Var því ei annað fyrir hendi
en hringja stóru bjöllunni, sem ekki hringdi annars nema fyrir stórtíðindum. 1 þetta skifti hringdi
hún til merkis um, að allar verklegar framkvæmdir skyldu stöðvast — þar á meðal var hætt við
að byggja hina miklu brú yfir Jórdan, sem þó var búin að standa á 13 fjárlögum, en hafði aldrei
komist lengra, fyrir kostnaðar sakir.
Þið sjáið, mínir elskanlegir, að sagan endurtekur sig. Það er ekki víst, að maður tapi alt af
á því að lesa heilaga ritningu, og í þetta skifti hefði það ekki verið úr vegi að kynna sjer dálítið
fínansana hjá Júðunum á dögum Pílatusar. Annars er rjett að geta þess, að Pílatus var seinna af
fjármálaráðuneytinu í Róm, kærður fyrir að hafa eytt peningum, sem ekki stóðu í neinum fjárlög-
um, og endaði hann æfi sína við lítinn orðstír á Litla-Hrauni þar í landi, en það er, eins og nafnið
bendir á, í nánd við eldfjallið Vesúvíus.
Því segi jeg, mínir elskanlegu: Gleymið ekki að vera nógu ríflegir þegar þið farið að semja
fjárlögin, að ekki stjórn var lendi í hverskyns vanda við starf sitt að lækka í ríkiskassa vorum —
því, eins og yður er kunnugt, fer hún að orðum ritningarinnar og safnar ei þeim sparisjóðum, sem
mölur og ryð fær grandað. Styðjið hana eindregið í sinni margháttuðu umbótastarfsemi og sam-
þykkið fyrst af öllu, að landið sje skuldlaust, því þá er það skuldlaust.
Hittumst heilir á Alþingi — eða að minsta kosti hálfir. Amen.
Goefhe háfíðin. m.
Ekki hefi jeg mikla trú á því, að Þjóðverjar fari að gera mikið stáss af 100 ára dánardegi
Jónasar Hallgrímssonar eða Símonar Dalaskálds, þegar þar að kemur. En það er eins og það er
vant, að smáþjóðirnar þurfa nú einu sinni að nudda sér upp við þær stærri, og eins þurfum vjer ís-
lendingar auðvitað að gefa í skyn, að Goethe sje mjög elskaður og dáður hjer á landi, þótt það
sje auðvitað bersýnileg lýgi. Því óhætt mun að fullyrða, að tala þeirra, sem nokkuð hafa lesið eftir
skáldið, nái ekki þrem tölustöfum, og tala þeirra, sem hafa skilið nokkuð í honum — ja, hana er
best að nefna ekki, því „það má engan styggja“. En, sem sagt, ekkert af þessu varð því til fyrir-
stöðu, að Háskóli vor tók sig til og hjelt upp á dánarafmæli skáldsins, hjerna um daginn, og ligg-
ur vitanlega nokkur afsökun í því, að það var d á n a r afmæli, og ekki nægileg þó, því í rauninni
er það jafnómerkilegt og fæðingardagur. En úr því að Alþingi og Dalamenn voru búin að kosta upp
á þýðingu á parti af Faust, var þetta náttúrlega ekki nema sjálfu sjer samkvæmt, enda þótt í þessu
sambandi væri freistandi að vita, hve margir hafa keypt þá bók, hve margir lesið og hve margir
haft ánægju af (nema til þess að gera sig merkilega). Jæja, hvað um það: hátíðin var haldin, en
88