Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 119

Ferðasaga. (VIII. 19-21.)
Við ferðagarparnir fjórir stóðum ferðbúnir fyrir utan húsið mitt, með nesti og nýja skó, járn-
aða með bílbörðum.
Þarna vorum við komnir kl. 12 á hádegi, enda þótt bíllinn ætti ekki að koma að taka okkur fyrr en
kl. 1, því við vildum gjarnan lofa almenningi í Reykjavík að sjá, hvað við vorum ferðamannalegir, og
það brást heldur ekki, að fólki — sem svo vildi til, að var einmitt að fara í mat um þetta leyti — varð star-
sýnt á okkur, og heyrðum við marga taka undir og samsinna, er Benedikt hvíslaði að kunningja sínum:
„Garplegir þykja mjer menn þessir og líklegir til stórra framkvæmda", en stúlkurnar, sem auðvitað voru
þarna í miklum meirihluta, pískruðu sín í milli: „Agalega eru þeir yndislega svakó“. Loks, kom bíllinn og
var ekki nema hálftíma of seinn, sem kom til af því að varalögreglan hafði brugðið svo fljótt við að ýta
honum upp Bakarabrekkuna, en annars höfðu verið gerðar anstaltir til að fá til þess dráttarvjel, en hún
kom fyrst löngu seinna.
tJtbúningur okkar stóð að engu að baki útrústningu þeirri, er notuð var í pólför Ársæls, fyrir
nokkrum árum. Var hann þessi: Tvær tylftir af blýöntum og ein skrifbók á mann og ein til vara, tvö ein-
tök af „Húsinu við Norðurá“ og tvö af Alþýðubók Kiljans. Tappatogara gleymdum við ekki, en aftur
á móti sjálfskeiðingnum, sem keyptur hafði verið tii ferðarinnar. Einnig höfðum við tvær öskjur af
flóadufti, af sömu tegund og hjeraðsskóiarnir nota. Nestið, sem var geymt í skjalamöppu fararstjóra,
var 12 vínarbrauð — 3 á mann —, kramarahús með karamelium og haiípund af tyggigúmmí, en eina öl-
flösku og mjólkurkvartil hengdum við aftan í bílinn. Þóttumst við nú færir í flestan sjó.
Bíilinn, sem nota skyldi í þessa væntanlegu frægðarför, var í rauninni tveir bílar, þ. e. sitt beinið
af hvorri tíkinni, Citroen frá Sambandinu og Ford frá Páli, svo ekki var að furða þótt kengur kæmi í
hann öðru hvoru. Dekkin voru hin traustustu og skein í slönguna á hverju hjóii, enda höfðu þau verið
notuð í heimsstyrjöldinni með góðum árangri, svo ekki myndí muna um nokkur þúsund kílómetra í við-
bót. Flauta fyrirfannst engin og sama var að segja um ljósáhöid, en annars gerði það minna til, því við
vorum vel birgir af eldspýtum, svo óhugsandi var, að slíkt gæti komið að sök. Hurðir á bílnum voru allar
hinar traustustu og ramlega reyrðar aftur með snærum. Ljósmyndavjel höfðum við af nýjustu gerð, en
filmur gleymdust því miður, er lagt var af stað, og bera myndirnar úr ferðalaginu þess ljósastan vottinn.
Af vísindaáhöldum, sem í ferðinni voru, skal nefna: Hitamæii, sem ábyrgð var á, að þyldi 13
gráðu frost, hverju sem rigndi, kompás, sem enn segir frá; leikhúskíki, vekjara, sen> Guðni gaf til ferð-
arinnar, áætlun Eimskipafjelagsins, veggalmanak, landabrjef Mortens Hansens, „Land og lýður, drög
til hjeraðalýsmga“, eftir Jón á Yztafelli, sem Menningarsjóður afhenti okkur að skilnaði, 1 líter af hin-
um svokallaða „landa“, sem var ætlaður á kompásinn, enda þótt öðruvísi færi, og sannaðist þar hið
fornkveðna, að „enginn ræður sínum næturstað". Tannbursta höfðum við nýjan og naglaklippur, og
1000 stk. af Fílnum í vatnsheldum sinkkassa. Tindabók höfðum við meðferðis, er Ferðafjelag íslands
hafði beðið oss að skilja sftir í Vilborgarkeldu, ef heppni og auðna leyfði oss þangað að komast.
Hjálpaði mannfjöiúinn okkur nú til að snúa bílnum undan brekkunni; var síðan sett í gír og rann
bíllinn af stað jafnskjótt er bremsunni var slegið frá. Var nú ekið í blússi og segir ekki af ferðum okk-
ar fyrr en komið var inn á Hlemm. Þar snarstansaði fararskjótinn og var ekki annað sjáanlegt en hann
neitaði algjörlega vendingu. Sátum við lengi dags yfir bílnum og urðum ekki á eitt sáttir, hvað að væri.
Loks vildi okkur það til happs, að mjólkurpóstur úr Mosfellssveit kom akandi á hestvagni sínum, og
spurðum við hann til ráða. Hann leit á bílinn og mælti snúðugt: „Hvernig getið þið búist við, að bíllinn
gangi, þegar hann er bensínlaus?" Þótti okkur nú ætla að vandast málið, og fórum að aðgæta betur, og
kom þá í ljós, að byggðamaðurinn hafði lög að mæla. Vildi okkur það til happs, að bensíntunna var þar
skammt frá, niðurgrafin til hálfs. Hugsuðum við sem svo, að hún ætti lítinn rjett á sjer, svona á al-
mannafæri, en myndi vera send okkur af forsjóninni, enda reyndist svo vera, því drjúg lögg var á
henni, og ljetum við hana á bílinn með aðstoð byggðamannsins. En er því var lokið, var dagur að kvöldi
kominn, og var því afráðið eftir nokkrar bollaleggingar, að slá tjöldum og bíða birtu.
Strax þegar gripljóst var orðið, þá lögðum við á stað og gekk nú alt eins og í skáldsögu. Við stopp-
uðum allra snöggvast á Kambabrún, því okkur þótti svo voða-gaman að horfa ofan í Ölfusforirnar. Að því
búnu ýttum við allir bílnum niður Kamba og gekk það seigt og fast, en meður því að allir vorum vjer af-
burðamenn að kröftum, komum vjer honum loks niður á jafnsljettu. Stigum vjer svo allir upp í trogið
115