Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 131

(VIII. 23.-24.)
Eldgos.
Þegar vjer á síðkvöldum höfum setið og íhugað það ófremdarástand, sem land og lýður óneitan-
lega er í, undir núverandi stjórn, höfum vjer altaf ósjálfrátt haft það á undirmeðvitundinni, að eitt-
hvað örlítið vantaði upp á, að allar hugsanlegar plágur gengju yfir landið — þar var eitthvað, sem
vjer gátum ekki komið fyrir oss. Og þá — ja, þá komu snögglega fregnir um það, að eldur væri uppi
norður á öræfum. Þarna var það þá: það var eldgos sem vantaði upp á fullkomna plágutíð. Kvefsótt og
atvinnuleysi grasseraði í fólkinu, heimskan í þinginu, ormar, lungnapest og skitupest í sauðfjenu, doða-
fár í kúm, hrossasótt í hestum o. s. frv., og meira að segja í sjónum hjá fiskunum var ástandið ekki betra
en það, að þeir voru farnir að ganga úti norðanlands, að því er Útvarpið hafði nýlega hermt. Enda þótt
ekkert væri trúlegra en eldgosin væri virkileg, svo sem til að hafa ástandið fullkomið eymdarástand,
byrjuðum vjer samt á því að efast, eins og góðum vísindamönnum sæmir, og hafandi í huga Kaldadals-
bruggið, þótti oss svo sem ekki ólíklegt, að menn væri nú teknir að brugga í Ódáðahrauni, — ekki pass-
aði nafn staðarins svo sem illa við athæfið — og var jafnvel viðbúið, að hjer væri á ferðinni fjelag, sem
viðeigandi hefði getað heitið „Brugggerðin Trölladyngja h.f.“, og framleitt landa og aðra gosdrykki.
En, eins og Nýja Dagblaðinu, þótti oss það ófróðlegt, að vita ekki hið sannasta í málinu, og vildum vjer
freista að rannsaka það til hlítar, því enn sem komið var, vissu menn ekki annað en það, sem blöðin
sögðu, að Tryggvi í Víðikeri væri glöggur maður og sannorður, og því ótrúlegt, að hjer væri um
virkilegt eldgos að ræða, eins og
hann hafði haldið fram, enda hafði
stjörnuspekingurinn, sem kíkti á
gosið með aðstoð Tryggva, ekk-
ert getað sjeð. Vjer ljetum því
hirðskóarann sóla fjallgöngustíg-
vjel vor, fengum oss útilegumanna-
staf á þjóðminjasafninu, tróðum
hryggjarsekk vorn fullan af há-
kalli og vítamínsmjörlíki, þessu,
sem rotturnar drápust ekki af, og
stikum til Akureyrar. Oss var það
fyrst að spyrja stjörnumeistarann
spjörunum úr. — Hvernig gengur
ykkur að gjósa? spyrjum vjer. —
0, minstu ekki á það, Mangi prest-
ur, bölvanlega, eins og von er til,
þegar við vísindamennirnir erum
að fara eftir skilríkum mönnum.
Jeg skrönglaðist samt til mála-
mynda þarna fram á reginfjöll,
undir eilífri hættu lífs og lima í
heila viku, því hjer var maður
aldrei látinn í friði, fólkið er alveg
spinnvitlaust í að sjá eldgos og
sagði, að við, þessir stjörnuglópar,
værum andsk. . . . ekkert ofgóðir til að arrangsjera smáeldgosi fyrir jólin; til lítils hefði verið gefið með
okkur til að læra, og þar fram eftir götunum — þú þekkir lexíuna. — Og var þetta þá ekkert gos, eftir
alt saman? — Ekki hefi jeg neina trú á því, persónulega, jeg sá ekkert nema þoku, þegar jeg var að
kíkja með honum Tryggva í Víðikeri, en maður verður að láta eins og það sje eitthvað, þegar maður
hefir tvo rektora yfir höfði sjer, því nú lætur Pálmi eins og vitlaus þarna syðra, en Sigurður er farinn
upp á Súlur, ásamt nokkrum lærisveinum sínum, og situr þar í lótusstellingu og kveður sálma og
beinakerlingarvísur á víxl og talar þess á milli kjark í lærisveinana, og segir þeim, að bráðum komi
gosið, eins og þegar börnin eru hugguð með því, að bráðum komi jólin. — Já, vjer gætum trúað, að það
127