Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 133

Vafnsdropinn.
Þið þekkið náttúrlega öllsömun stækkunargler — það er þetta gler, sem gerir alla hluti þúsund
sinnum stærri en þeir eru, og notað er, þegar kjósendum er sýnt í ríkiskassann. Þó maður ekki horfi
nema á einfaldan vatnsdropa, sjer maður þúsundmörg undarleg dýr, sem maður annars aldrei sjer í
vatninu, en þau eru þar nú samt, og þetta er engin missýning.
Nú var einu sinni gamall og Ijótur galdrakall — almenningur kallaði hann Iða-Skriða, því lík-
lega hefir hann verið lúsugur. Hann vildi endilega vita alla skapaða hluti milli himins og jarðar, og
þegar annað ekki dugði, komst hann að því með göldrum. Nú situr hann einn góðan veðurdag með
stækkunarglerið og rýnir í vatnsdropa — það var eini dropinn, sem komið hafði úr krananum í hús-
inu hans, þann daginn. Það var alveg ótrúlegt, hvernig alt iðaði og skreið — þarna voru þúsund kvik-
indi, sem flugust á og hárreittu og rifu hvert annað og átu upp til agna þau, sem minni máttar voru.
„Jeg verð að lita þau til þess að þau verði greinilegri", sagði Iði-Skriði, og ljet dálítinn dropa af rauð-
leitu víni í vatnsdropann. Það var tíkarbrandur af fínasta tagi, sem hefði kostað 7 krónur í Ríkinu,
hefði Iði-Skriði ekki haft vit á að stela honum. Þegar dýrin fengu tíkarbrandinn, roðnuðu þau, svo að
þetta var eins og heil borg af Rauðskinnum. „Þú ert þó ekki farinn að brugga?“ sagði annar galdra-
kall, sem hafði það til síns ágætis að vera nafnlaus. „Ef þú getur getið upp á, hvað þetta er“, sagði
Iði-Skriði, „þá skal jeg gefa þjer það“. Nú horfði galdrakallinn nafnlausi gegnum stækkunarglerið, og
þar gaf nú á að líta. Það var eins og heil borg, þar sem alt var á ringulreið. En hryllilegast var, hvern-,
ig samkomulagið var hjá íbúunum. Þarna rifust þeir og klóruðu hverir aðra, og veltu hverir öðrum
upp úr götupollunum, sem voru eins og stærðar tjarnir. „Sko, þarna er einn, sem er gáfaðri en jeg —
hann verðum við að drepa“, og svo tóku þeir manninn, sem þeir sögðu, að væri gáfaðri, og hengdu
hann upp í gálga. En snaran slitnaði og maðurinn slapp, og varð bara enn þá gáfaðri eftir en áður, því
nú vissi hann, hvernig það var að láta hengja sig. „Þarna er einn með nabba bak við eyrað — það er
fjáraflaplan, sem kvelur hann, og hann skal kveljast enn meira“. Svo toguðu þeir í fjáraflaplanið, þang-
að til það slitnaði, og maðurinn var planlaus eftir. Þarna sat einn, hægur og stiltur eins og jómfrú, og
óskaði einskis frekar en að fá að vera í friði með útreikningana sína, en það fjekk hann ekki, því hann
var tekinn og tolleraður, svo allar tölurnar hringluðust til og tekjuafgangurinn, sem hann var búinn
að reikna svo fallega út, varð að tekjuhalla. Þarna sat annar við voðastórt borð, sem hann hafði ætl-
að að bjóða fátæklingunum að borða við, en alt í einu tók hann viðbragð og át allan matinn sjálfur, þó
enginn hefði sagt við hann að jeta hann sjálfur. Og þarna var svolítill montinn karl, voðalega skrít-
inn, sem var á leið til að ganga í stúku, en þá komu tvær stelpur og dustuðu hann svo ræltilega til, að
hann hætti við að ganga í stúkuna. Og þarna sat hópur manna og gerði ekki neitt, — það var eins og
atvinnubótavinna. „Þetta hlýtur að vera stórborg“, sagði galdrakallinn nafnlausi, „en þær eru allar
hver annari líkar, svo jeg get ekki sjeð, hvaða borg það er“. „Nú, sjerðu ekki manninn þarna með
byssuna?" „Jú“, svaraði galdrakallinn, „meinarðu þennan í pólitíúníforminu, með æðarfuglakippuna?
Jú, þá ætti maður að geta sjeð, að þetta er Reykjavík, því svona veiðar eru hvergi tíðkaðar nema þar.
Jú, víst er það Reykjavík", sagði galdrakallinn nafnlausi. J
„Það er Elliðaárvatn“, sagði Iði-Skriði. H. C. Andersen Spegilsins.
Bjargráð.
Fyrir nokkru skrifaði Árni G. Eylands blaðagrein um Hvanneyrarbúið og kvartaði sáran yfir
því, að skólastjórinn þar á staðnum væri alveg að kafna í heyjum og vantaði tilfinnanlega bæði menn
og skepnur til að jeta þau öll upp. Beindi hann þeirri spurningu til almennings, hvort ekki væri hægt
að finna neitt ráð við þessu, því sýnilega hafði engum dottið það í hug að heyja bara dálítið minna eða
fjölga skepnum. Nýja Dagblaðið kom með þá uppástungu að stykkja jörðina niður í smábýli, svo sem
verið hafði til forna, og hefja kotbúskap aftur (þorpabúskapur var, þó undarlegt megi virðast, ekki
nefndur). — En hvað sem öllum uppástungum líður, komu bjargráðin fyrr en varði. Á Vífilsstöðum
hafði — eins og eðlilegt er í rosatíð — snöggþurkast eitthvað af heyi og var sett þannig í hlöðu, og leið
ekki á löngu áður en eldur kom upp í því, og varð fljótt all-magnaður. Var beðið um hjálp frá Reykja-
129