Strandapósturinn - 01.06.1978, Síða 46

Ingólfur Jónsson frá Prestsbakka:
Grjótrullan
— Því er svo sem ekki að neita, sagði gamla konan með
alvörusvip, — að ég hef ýmislegt reynt. Ég hef fengið að fara
gegnum grjótrulluna ekki síður en aðrir sem ólust upp við svipuð
kjör og ég í lok nítjándu aldarinnar.
— Grjótrulluna, tók ég upp eftir henni, þegar hún gerði hlé á
tali sínu, — hef ég aldrei heyrt nefnda.
— Nei, það er ekki von, sagði gamla konan, — því að hún
lagðist niður, grjótrullan, þegar straujárnin komu þessi fyrstu
sem voru tunguhituð í hlóðum. Síðan komu nýrri og nýrri gerðir
og nú þarf víst ekki lengur að strauja nema sumt af þvottinum
því annað kvað vera straufrítt. Þessi grjótrulla var eins og skúffa,
sem í voru steinar, en undir henni var önnur skútfa, og keflum
var tyllt í skoru eða hlaup innan á neðri skúffunni. Þegar
straujað var var efri skúffan tekin af og þvotturinn settur sem
sléttastur í þá neðri.
Síðan var efri skúffan sett á sinn stað og steinum raðað í hana,
en hún sjálf hreyfð fram og aftur, svipað og hefill og þá strauj-
aðist þvotturinn, drengur minn. —Já hann sléttaðist svo að um
munaði.
— Ég get trúað því, sagði ég og reyndi að gera mér í hugarlund
þetta forneskjulega verkfæri sem Gróa gamla lýsti.
— Já, hann varð sléttur, sagði gamla konan, — og það er ég
líka orðin eftir árin 80 í þessum þorpskrika.
— Hefurðu alltaf búið hér í þessu litla vinalega, græna húsi,
spurði ég til að reyna að létta skap Gróu, því að ég fann að henni
var þungt inni fyrir.
— Búið, já, sagði hún. — Ég hef búið hér í sextíu ár. Sextíu eru
44