Strandapósturinn - 01.06.1978, Síða 47

þau orðin árin síðan við Jakob minn giftumst og fórum að
hokra. Hann vann á bátum. Vildi alltaf vera á sjó og tók dreng-
ina með sér á sína eigin skel þegar þeir uxu upp. Þeir urðu þrír en
stúlku áttum við enga. O, nei ekki stúlku. En drengirnir voru
duglegir og sóttu fast hérna út fyrir fjörðinn og ekki var alltaf
farið eftir veðri. Nei ekki alltaf og það fór sem fór.
—Já, Gróa mín, sagði ég. — Ég hef heyrt um bátstapann. Það
hefur verið mikið áfall fyrir þig að missa þá þrjá í sjóinn, og sönn
Guðs mildi að ekki skyldi verr hafa farið því að Stefán komst þó
af í briminu.
—Já, sagði gamla konan og lét engin svipbrigði á sér sjást. —
Stefán var þá 17 ára og yngstur bræðranna. Aldan, sem braut
bátinn á skerinu hér fram undir, bar hann með sér inn í lygnuna
fyrir innan. Hann synti til lands og var örmagna er hann komst í
sandinn.
Hann var borinn hingað heim og náði sér fljótlega. Þeir voru
svo jarðaðir feðgarnir þrír og þá sá ég síðast tár í augum Stefáns.
— Hann gafst ekki upp við sjóinn hann Stefán, sagði ég, — því
að hann er landskunnur aflamaður og skipstjóri á einum stærsta
togaranum fyrir sunnan.
— Hætti, nei þó ekki væri, sagði Gróa gamla og hvessti á mig
augun. — Hafa menn hætt við að fara heiðar þótt einhverjir hafi
þar orðið úti eða hætt að aka vegi þar sem slys hafa orðið. Ekki
svo ég viti til. Enda tilgangslaust. Það fer enginn nema að hans
tími sé kominn en þá þýðir ekki að mögla. Ég vissi fyrir að þetta
yrði örlagaferð feðganna. Mig dreymdi þá alla út á sjó og voru
þeir svartklæddir nema Stefán. Hann var í ljósum fötum og svo
sá ég brimölduna taka bátinn og kasta honum á skerið, en Stefán
flaug yfir skerið í draumnum og hingað heim í rúmið sitt.
— Reyndirðu ekki að aftra þeim frá að fara, spurði ég, — fyrst
þig dreymdi svo illa fyrir þeim.
— Aftra þeim, nei, svaraði Gróa. — Þeir voru í Guðs hendi og
fyrst hann vildi taka þá til sín þá var ekki mitt að mögla. Þá rak
alla og ég bjó um þá. Eg var þá ung og hraust og svo var Stefán til
að hugsa um.
45