Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 68

(Um þetta atriði spurðist Bárður G. Tómasson nánar fyrir síðar í bréfi
tilJónsÞórðarsonar, ogkonahans GuðbjörgJónsdóttirsvararfyrirspurn
hans pannig í bréfi dagsett í Broddanesi 22. apríl 1936:
„Stigavegurinn var lagður annaðhvort árið 1880 eða 81 um vorið. Sá
sem aðallega réði öllu og var verkstjóri hét Jóhann. Hann var œttaður úr
Húnavatnssjslu, og kom með einn mann með sér paðan, sem hann lét
hjálpa sér við verkið, og vafalaust hafafleiri unnið að pessu, þó ég viti það
ekki, og líklegast hefur Jón heitinn Bjarnason, faðir Magnúsar á Enni,
verið hvatamaður að pessu fyrirtœki, hann var áhugasamur fram-
kvœmdamaður. Ekki veit ég hvort pað hefur verið unnið á kostnað sýsl-
unnar eða hreppsins, þó þykir mér trúlegast að hreppurinn hafi kostað
verkið, Broddaneshreppur, því þá var ekki búið að skifta hreppnum í
Óspakseyrarhrepp og Fellshrepp, eins og nú er. Svo vitum við ekki
meira um þetta. Það sem ég ekki mundi bað ég Lýð á Enni að frœða mig
um, því að vegurinn var lagður eftir að Lýður var nýkominn að Enni, og
má vel vera að hann hafi átt einhvern þátt í því. Lýður fluttist að Enni
vorið 1878...."Þettaerkafliúrbréfifrá GuðbjörguJónsdóttur íBrodda-
nesi til Bárðar G. Tómassonar, dagsett 22. apríl 1936.)
Við eigum þá Broddaneshreppi að þakka að við nú getum
komið hestum og heilum limum þessa leið á tiltölulega sléttum
vegi. Hve margir hafa riðið þessa leið á undan okkur í öll þessi ár
og hve margir eiga eftir að fara sömu leið? Þú starfandi hönd, sem
nú hvílir undir grænni torfu. Þökk sé þér.
Skriðnisenni er næsti bær. Þar hafði ég aldrei komið, en þekkti
fólkið mæta vel. Hér virtist allt nýgirt, nýhýst og allt nýtt. Svo mun
þó ekki hafa verið, heldur er viðhaldið svo gott og snyrtimennsk-
an á svo háu stigi, að býlið býður vegfarandanum hér að vera.
Svo bar ekki meira til tíðinda þar til hin langa strandlengja var á
enda og við komum að Óspakseyri klukkan 10.30 um kvöldið.
Hér hafði ég ekki komið síðan rétt fyrir páska árið 1903, að ég
var á ferð frá Bæ í Hrútafirði að Kollafjarðarnesi áleiðis til róðra
við ísafjarðardjúp.
Fólk var allt gengið til hvíldar, svo ekki var um annað að gera en
að vekja upp og gera að minnsta kosti húsbændunum ónæði. Til
dyra kom gamli kennarinn minn Sigurgeir Ásgeirsson. Áttaði
hann sig varla í fyrstu á þessu förufólki, sem ekki var von, en
66