Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 75

laust að auki. Síðan hef ég aldrei geta drukkið svona rótsterkt
kaffi.
Svo var byrjað á að bera af bátnum. Þetta voru hundrað punda
pokar af salti og surnir meira. Snjór var óhemju mikill og mjög
bratt upp vörina. Eg var frekar stuttur eftir aldri og öfundaði þá
fullorðnu, því þeir voru svo hávaxnir að þeirra pokar drógust ekki
við skaflinn, en ég var svo lítill að hornin á pokanum drógust
báðum megin gegnum snjóinn, og þegar ég var loksins kominn
upp á fjörukambinn þar sem verst var, var ég búinn að missa
pokann aftur af mér. Ég hafði ekki afl til að halda við hann lengur
svo hann rann einfaldlega úr höndunum á mér.
Ég kom á Gjögur 43 árum seinna en þetta var og hitti vin minn
Axel Thorarensen. Ég man að ég spurði hann hvað hann héldi að
ég hefði orðið að bera lóðastampinn langa leið. Við beittum uppi á
túni í hlöðu hjá Magnúsi, og það mun ekki hafa verið skemmra en
400 metrar senr ég þurfti að bera stampinn. Ég lét hann á vegginn
og tók hann þar á herðarnar, og svo einkennilegt sem það var
hafði ég alltaf lag á Jdví að standa í fæturna þarna niður frá og tókst
að setja stampinn af mér án þess að flækja í honum. En ekki vorum
við heppnari með veðráttuna en svo, að hann gerði þreifandi byl
sem stóð í langan tírna. Farinn var einn róður og ég var ekki einu
sinni með, því Magnús fór með þeim til að kynna þeim miðin. Við
fórum með í soðið þegar við héldum heim fyrir páskana. Það var
aðalFiskiríið! Það var haugasjór á leiðinni heim og ég var illa
haldinn af sjóveiki.
Oft rnátti maður þola kuldann á vorin þegar verið var að gefa
leguna. Legið var yfir í tvo og upp í þrjá klukkutíma, og þá voru
nú ekki komnar hlýjar úlpur eins og síðar varð. Þá hefði manni
sjálfsagt liðið betur. Mér var alltaf illa við að fara í stakkinn, því ég
held að ég hafi haft ofnærni fyrir olíupestinni af honum. A haustin
var líka oft kalt á trillunum og alltaf var lagt með höndum. Þegar
frost var og kuldi voru menn krókloppnir á höndunum við þetta.
Þegar veltingur var gat kornið fyrir að maður slægi hendinni
niður í balabotninn og tilkenningin var svo mikil að maður fékk
verk fyrir hjartað. Þetta var svo sárt. En höndin hitnaði á eftir.
Allt var tínt út með höndunum. Áður en lagt var af stað á sjóinn
73