Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 95

góðri jörð. Þó held ég að sjórinn hafl átt betur við hann. Þar fann
hann örugglega verðugan mótherja, enda lét hann sér fátt fyrir
brjósti brenna á þeim slóðum, var ágætur stjórnandi og mátulega
svalur, en það virtist Ægir konungur kunna að meta.
Þetta sumar var fremur hagstætt til heyskapar, úrkomur ekki
mjög miklar, sunnanvindar tíðir og sæmilegir þurrkar annað
slagið. Heyskapnum lauk því með fyrra móti að þessu sinni og
eftir það var strax minna að gera. Eitthvað fórum við í að tína
sarnan rekavið til eldsneytis og að reiða heim mó, en enn var langt
til fjallskila og þau ekki tímafrek á þessum slóðum. Ég bjóst því við
að mín yrði ekki lengur þörf þar á bæ. En þá flaug Gunnna í hug
að ekki væri úr vegi að bregða sér í smávegis ferðalag, svona undir
lokin og vildi þá gjarnan hafa kaupamann föður síns með sér. Það
reyndist auðsótt mál. Gömlu hjónin sem voru mér eins og foreldr-
ar þessa mánuði vildu ekki með nokkru móti hafa af mér þá
ánægju sem ég kynni að hafa af slíku ferðalagi. Við Gurnmi
lögðum svo af stað snemma morguns á tveimur hestum austur yfir
Ósinn og upp á Reykjarfjarðarháls í góðu veðri og hlýju. Hirninn-
inn var að vísu hulinn skýjum en það var fjallabjart og hvergi þoku
að sjá. Og það var nú fyrir öllu eins og menn orðuðu það. Þokan
var hvimleið á þessum slóðum og gerði ferðamönnum stundum
gramt í geði. I Reykjarfirði námum við staðar um stund og rædd-
um við heimamenn um landsins gagn og nauðsynjar, svo sem
tíðarfar, heyskap, trjáreka, selveiðar og stjórnmál, en að því loknu
héldum við aftur af stað austur á bóginn. Ekki man ég lengur
hvort við fórum svokallaða Fossadalsheiði eða um Sigluvík til
Skjaldabjarnarvíkur og þaðan um svokallað Hjarandaskarð til
Bjarnarfjarðar, en heim að bæ í Skjaldabjarnarvík sá ég, hvort sem
það var nú á leiðinni austur eða í bakaleiðinni. Er niður í fjörðinn
kom létum við klárana rölta smá spöl inn með ströndinni. En allt í
einu beindi Gummi hesti sínum út í fjörðinn. Mér leist ekki á
blikuna. Var maðurinn að sleppa sér? Ætlaði hann að hleypa
hestinum á sund yfir fjörðinn kannski? Hvað átti ég að halda? En
nokkurn veginn samtímis kallaði hann til mín og bað mig að elta
sig, fjörðurinn væri hér örgrunnur og ekkert að óttast. Ég hlýddi
en langt í frá með glöðu geði, kveið því óskaplega ef til þess kæmi
93