Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 103

von á strandi hvenær sem væri. Gurnmi leit við mér og sagði um
leið og hann greip stýristaumana: „Ertu eitthvað banginn við
þetta?“ En í sörnu andránni tók Gissur aðeins niðri á einhverri
smánibbu þarna undir yflrborðinu. Mér brá, því góður spölur var
að sjá til lands, ef illt ætti að ske. En félaga mínum brá ekki hið
minnsta við þetta — sagði aðeins um leið og Gissur rann út af
flúðinni: „Hver skrambinn, ég hélt hún væri austar.“ Það var
auðheyrt að hér var hann kunnugur þó að honum skjátlaðist
þarna lítið eitt. Ráðunautarnir í lúkarnum þutu í ofboði upp á
þilfarið og þegar þeir sáu hvað langt var til lands urðu þeir
greinilega flemtri slegnir. Gummi kallaði þá til þeirra og bað þá
vera rólega, þetta væri eina nibban hérna og vegna þess hve
lágsjávað væri hefði báturinn tekið niðri á henni. Þeir spurðu
hvort nokkur leki hefði komið að bátnum? „Nei“ svaraði Gumrni
um hæl. Eftir þessar upplýsingar hurfu farþegarnir aftur undir
þiljur. Ekki löngu síðar komum við til Asparvíkur og þar yfirgáfu
ráðunautarnir okkur og héldu sína leið. Við þekktum hvorugan
þeirra en fréttum síðar að annar hefði verið þingmaður Húnvetn-
inga um skeið og hin búnaðarráðunautur sunnan úr Dölum.
A leiðinni til Norðurfjarðar að nýju lentum við í dimmum
krapaéljum, og er við nálguðumst Kolbeinsvík sáum við lítið eða
ekkert til lands. Einhvers staðar á þessu svæði var víst stakur boði
eða blindsker, hættulegt þeim sem leið kynnu að eiga um þessar
slóðir. Við skimuðum í allar áttir en urðum einskis varir. „Hann er
hér einhvers staðar andskotans boðinn“ tautaði Gummi um leið
og hann einblíndi út á sjávarflötinn. En allt í einu varð mér litið
aftur um skut. Sá ég þá lítið eitt nær Iandi hvar alda reis og blánaði
í toppinn en braut ekki heldur hneig aftur í far sitt hljóðalaust.
„Ja, hver skrambinn, vorum við þá svona nálægt honum,“ sagði
Gummi. Mig minnir að blindsker þetta væri kallað Hraunboði, en
skal þó ekki fullyrða neitt um það. Við komum að Gjögri og
ræddum þar við einhverja heimamenn sem báðu okkur lengstra
orða að reyna ekki að fara fyrir ofan hann Létthöfða, en svo
nefndu þeir blindsker nokkurt þar úti fyrir. Gummi fékkst ekki til
að lofa neinu í því efni, kvaðst fara eftir sjólagi og sjávarföllum.
Sér kærni ekki til hugar að fara að taka stefnu út í hafsauga til þess
101