Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 123

orðheppinn og gamansamur. Man ég það að ég kom nokkrum
árum seinna þangað og var hann þá að gera við hliðið og hafði
brotnað annar stólpinn. Segi ég við hann: það hefur brotnað
hliðstólpinn hjá þér?
Hann svarar: „Já, heldurðu ekki. Þeir eru komnir með svo stór
bílpróf að þeir komast ekki gegnum liliðið“. Þetta fannst mér
skemmtilega sagt hjá honum. Nú er þetta fólk farið héðan og flest
dáið og aðrir ábúendur komnir í þeirra stað á Kaldrananesi.
Við höldum áfram veginn upp undir Bæjarskarð, þar liggur
hann út Nesströnd. Upp Bæjarskarðið lá vegurinn áður, þegar
farið var yfir að Bæ á Selströnd. Nú er þessi vegur lagður niður, en
þetta er mjög skemmtileg gönguleið og hvet ég fólk til að fara
þessa leið sér til skemmtunar. Þarna uppi er feikifallegt útsýni.
Við höldum áfram út Strönd og út Hálsgötur síðan inn Bjarn-
anes- og Bæjarland að á, sem heitir Göngustaðaá. Fyrir innan
hana er vík sem Kotvík heitir, en þar voru beitarhús sem Eymund-
ur Guðbrandsson og kona hans Guðbjörg Torfadóttir áttu. Þau
bjuggu í Bæ 1886—1914, og var faðir minn vetrarmaður hjá þeim,
sem ungur maður þá. Það voru verk beitarhúsmanna að standa
hjá fénu og koma því svo í hús að kveldi. Eitt sinn seint um kvöld
var faðir minn að gefa fram á jötuna og hafði hann hurðina opna
til að hafa svolitla birtu því ekki var verið með ljós í þá daga. Sér
hann þá að dyrnar lokast en dyr opnast á austurveggnum. Hann
varð hræddur tekur stein, sem var á vegglægjunni sem var fyrir
ofan jötubandið, og hendir steininum í þessar dyr, sem ekki áttu
að vera á veggnum. Lokast þær þá en réttu dyrnar opnast. Hljóp
hann síðan út úr húsinu og inn að Bæ. Morguninn eftir þegar
hann kom úteftir var steinninn fyrir utan vegginn þar sem hann
sá dyrnar. Það skal tekið fram að veggurinn var meters þykkur og
hörkufrost. Hvað þarna var að verki verður aldrei sannað. Faðir
minn deyr um veturinn sem ég varð 9 ára um vorið, svo að ég man
lítið eftir honum, en mér hefir verið sagt að hann haft verið
vandaður og sannorður maður.
Ferðinni er lokið, við erum komnir að Drangsnesi.
Ártöl sem gefin eru upp í frásögninni eru úr „Strandamenn" eftir Jón Guðnason.
121