Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 125

staðan sú, að veikindi þau sem hrjáðu mig fram eftir árum allt til
fermingar hafi kippt úr vexti og líkamskrafti, og ekki síður truflað
hin andlegu viðhorf.
En víkjurn aftur að veru minni í skólanum á Hólmavík. Þá var
engin byggð fyrir utan Klif. Engin hafskipabryggja, aðeins tvær
litlar trébryggjur, önnur niður af Söludeildinni sem þá var svo
kölluð (kaupfélagshúsinu). Hin var ekki langt frá Riisverslun.
Þarna gátu þeir bátar sem á Hólmavík voru lagst að, en fór þó eftir
því hvort hásjávað eða lágsjávað var. Þriðju verslunina má nefna,
hana áttu Jakobína Thorarensen og Kristinn Benediktsson og var
húsið þeirra alltaf kallað Steinhúsið. Samt var það ekki það eina
sem úr steinsteypu var byggt. Barnaskólinn var það líka og einnig
Sjúkraskýlið, fleiri kunna þau að hafa verið, þótt ég muni það
ekki, en flest húsin voru byggð úr timbri. Niðri á tanganum var
gamalt uppsátur, þar voru hrefnurnar alltaf dregnar á land og
skornar. I kringum það var alltaf gestkvæmt bæði af forvitni og
ekki síður hinu, að kaupa sér hrefnukjöt, sem þótti í þá daga
góður matur.
Barnaskólinn var allstór að fermetramáli á einni hæð og þénaði
Hólmavík í mörg ár. Mín skólaganga frarn að tólf ára aldri var
frekar stopjil, sumpart vegna lasleika og í annan stað vöntunar á
kennslu. En veturinn áður, þá ég var ellefu ára, var ég í skóla hjá
farkennara ásamt fáum börnum. Kennarinn var kona, senr nrig
minnir að héti Guðbjörg. Hún var góður kennari og hjá henni
vaknaði fyrst áhugi nrinn fyrir að læra. Á árunum þar á undan
held ég að nrargt hafi farið dálítið fyrir ofan garð og neðan hjá
mér.
Eg stend í þeirri nreiningu að ég hafi verið tregur til náms fram
að þeinr tíma, og ég hafi verið fast að því hálfgerður tossi, skynjaði
það lítt hvort það skipti máli, hvort ég væri hár á þeirri nrælistiku
sem notar einkunnir til að nræla gáfur barna. En kennari minn,
Guðbjörg, breytti þessu. Eftir það virtist þetta liggja vel fyrir mér
og fékk ég góða útkomu um vorið.
Næsta vetur á eftir kom ég svo í skólann á Hólmavík. Þar lærði
ég mikið á einunr vetri og varð hann nrér nrikil lyftistöng.
Til sannindanrerkis unr árangur þennan vetur var mikið kapp-
123