Strandapósturinn - 01.06.1993, Side 135

hann kæmi utanað. Inn að Grjótá var ég kominn eftir liðlega
klukkutíma og sá ég að hún var í foraðsvexti. Ég hafði í þau 14 ár,
sem ég var búinn að eiga póstleið yfir hana, aldrei séð hana í verri
ham. Ég hafði trausta og vana ferðahesta og lagði því hiklaust út í,
nokkru fyrir neðan vaðið sem almennt var farið. Áin var mjög
djúp, svo að þegar ég var kominn í miðja ána rasaði hesturinn,
sem ég reið, örlítið en um leið féll vatnsgusa yfir bóga hestsins
fyrir framan hnakkinn. En á sarna augnabliki rétti hesturinn sig
við og óð sterklega til lands. Hélt ég svo áfram ferð minni að
Hrófbergi. Stóð ég þar við í tímakorn og símaði í Staðardalinn að
Hólum og Stað að ég mundi ekki koma með póstinn þangað fyrr
en vatnsföll minnkuðu. Fór þaðan yfir Staðarárósa og síðan heim.
Nú segir af ferð Guðmundar. Nokkru eftir að ég fór frá Ósi
kom hann að Ósá og var þegar sóttur yfir. Hann hafði gist á
Hólmavík um nóttina eins og fyrr var sagt. Um morguninn áður
en hann fór af stað varð tíðrætt um drauma. Meðal annars segir
Guðmundur frá því, að sig hafi dreymt rétt áður en hann vaknaði
um morguninn, að maður kæmi til sín og segði við sig: Klukkuna
vantar 10 mínútur í 12. Við það vaknaði hann. Fannst Guðmundi
sá draumur mundi hafa eitthvað að boða, en hvað það mundi vera
vissi hann ekki eða gat ekki um.
Eitthvað mun Guðmundur hafa staðið við á Innra Ósi en síðan
fylgdi Sigvaldi, sem áður er getið, honum inn að Grjótá. Höfðu
þeir með sér einn hest sem Sigvaldi var að temja og var lítið meir
en hálftaminn. Þennan hest hugðist Sigvaldi lána Guðmundi yfir
ána. Áin var eins og fyrr greinir í hroða vexti. En nú var háfjara.
Töldu þeir ráðlegast að fara sem næst sjónum. En fram úr árkjaft-
inum er djúpur áll sem ekki fellur út úr og má litlu muna ef nálægt
sjónum er farið, að lenda ekki fram í álinn. Þegar nú Guðmundur
keniur út í miðja ána, breytir hesturinn skyndilega stefnu og
veður út í dýpið og þar á bólakaf. Guðmundur fór þó ekki af
hestinum. Berast þeir svo spottakorn fram úr ósnum þá snýr
hesturinn við og syndir nú að landi. En þegar hann á eftir nokkra
faðma til að ná nyrðra landi snýr hann skyndilega við aftur og
bárust nú maður og hestur sýnu lengra frá landi enda þungur
straumur út úr ósnum. I þi'iðja sinn snýr hesturinn allt í einu við
133