Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 55

um með pípustert í munninum og tottaði hann tímunum saman
tókbakslausan. Eitt sinn spurði ég hann að því hvenær hann hefði
byrjað að reykja. Hann svaraði hiklaust: „Fyrir sunnan, hérna,
hérna í denntíð, drengur minn, á, á. Lítill vandi að læra það“ bætti
hann svo við og hló kaldhæðnislega niður í bringu sína. „Auðlærð
ill danska, auðlærð ill danska, á, á.“. Þetta á, á minnti á hljóðið frá
veiðibjöllu þegar hún flýgur lágt yfir manni og er með því að Iáta í
ljós vanþóknun á nærveru manns eða að verja hreiður sitt. Segja
má að þetta sé eins konar eggjahljóð og þess vegna hafi Grími
áskotnast auknefnið. Grímur var oft hálfvegis illa til fara, naut
sennilega engrar fastrar þjónustu lengi vel. Hins vegar héldu
margir því fram að karlinn væri vel stæður en tímdi bara ekki að
klæða sig, vildi halda því leyndu hversu ríkur hann væri til þess að
engum dytti í hug að fara að biðja hann um lán. Eg held hins vegar
að hann hafi aldrei verið vel efnum búinn en dregið fram lífið eins
og flestir aðrir á þeim tímum. Hann talaði að vísu urn „rífandi
forþénustu" eins og hann orðaði það, en sárasjaldan mun hann
hafa orðið hennar aðnjótandi, var oftast þar í skiprúmi sem lítið
aflaðist, gerði stundum gaman að einfeldni yfirmanna sinna og
auk þess var hann aldrei kröfuharður er til hlutaskiptanna kom.
Hann mun því ekki hafa safnað umtalsverðum fjármunum þrátt
fyrir meðfædda samhaldssemi um dagana. Alla tíð gekk hann
með hvítan trefil um hálsinn eins og heldrimanna var stundum
siður og listamanna síðar, lét hann lafa niður á maga og með því að
karl steig ölduna á göngunni slettist trefillinn sitt á hvað og í
mátulegri ijarlægð líktist karlinn helst undarlegum fugli með
stutta og hvíta vængi, sem nægðu þó engan veginn til þess að lyfta
þessum sérstæða einfara til flugs, en auðkenndu hann eigi að
síður frá öðrum mönnum þegar hann nálgaðist bæi. Grímur átti
fimm bræður og bjuggu tveir þeirra mest allan sinn búskap í
Bolungarvík á Austurströndum og stundum var hann þar viðloð-
andi annað slagið, settist þar þó aldrei að til fulls eftir að hann hélt
að heiman ungur.
Eftir að Grímur fór að eldast þótti hann ekki eins eftirsóttur
sigmaður og á meðan hann var yngri og léttari á sér, en eigi að
síður kom hann út að Horni á hverju vori og fékk oftast eitthvert
53