Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 73

síðan út í þar sem dýpið var hvað mest. Þær þorðu ekki að nota
vaðið af ótta við að missa sjónar á huldumanninum og eltu hann
því báðar út í hylinn. Augnabliki síðar stóð Gauji á bakkanum
hinum megin og horfði storkandi á konurnar skjálfandi og skít-
hræddar feta sig áfram yfir álinn á eftir honum. Þær voru um það
bil að missa fótanna þegar þær skreiddust að landi holdvotar upp
undir mitti. Er heim kom hefur Gauji sjálfsagt fengið einhverjar
ávítur fyrir tiltækið, en flest var honum nú samt fyrirgefið af þeirn
sem þekktu hann og vissu vandkvæði hans.
I svokallaðri Kerlingarvík við Þaralátursfjörð geymdu bændur
nærliggjandi staða stundum lítinn árabát sér til hagræðis. Eitt-
hvert sinn á flakki sínu átti Gauji leið þarna um, sá bátinn, tók
hann traustataki og reri út að Horni, að því er sumir halda fram,
og aftur til sama lands eftir skamma dvöl þar vestra. Að fenginni
vitneskju um þessa för Gauja tóku eigendur kænunnar upp þann
sið, að hafa árarnar úr henni heim með sér eftir notkun hverju
sinni og komn þannig í veg fyrir að Gauji gæti notað farkost
þennan til fleiri sjóferða.
Aðra sögu heyrði undirritaður af þessari Bjarmalandsför Guð-
jóns og hana munu fleiri hafa heyrt þó ekki sé nú hægt að sanna að
hún hafi við rök að styðjast og að botninn úr henni sé, því ntiður,
suður í Borgarfirði, eins og þar stendur. Hún er einhvern veginn
á þessa leið svo langt sem hún nær. Guðjón mun hafa tekið bátinn
þarna austurfrá, en hann réri honum ekki út að Horni heldur
vestur um Strandir og þaðan til hafs. Hvort hann hefur hugsað
sér að halda til Grænlands eða eitthvað ennþá lengra verður aldrei
ráðið, en nokkrum dögum síðar varð litla fleytan hans á leið
fiskiskips, sem var að veiðum þarna djúpt út af Kögri. Skipverjum
sýndist fyrst báturinn vera mannlaus, en er þeir nálguðust hann
kom í ljós að maður lá fyrir í barkanum og hreyfði sig ekki þótt
talsvert af sjó væri komið í fleytuna. Þeir héldu því fyrst að hann
væri látinn, en brátt kom í ljós að svo var ekki. Hins vegar var hann
nær dauða en lífi af vosbúð og hungri. Skipverjar tóku karlinn
þegar um borð til sín og hlynntu að honum eftir föngum. Skekt-
una höfðu þeir síðan í togi til lands. Hvert þeir fóru með karlinn
og skektuna er ekki ljóst og hvernig hún komst aftur heim í
71