Strandapósturinn - 01.06.1994, Side 90

kom fyrir mig þegar ég var
unglingur. Frá því hefi ég eng-
um sagt fyrr en ég segi þér það
nú. — — —
Eins og þú veist þá fór ég í
Arnes eftir komu rnína hingað í
hreppinn. Eg var þar hálf um-
komulaus en leið þó vel. Eg
gekk þar í öll verk eftir því sem
geta mín leyfði. Stundum var
ég klæðlítil og mér var því kalt í
verri veðrurn. A sumrin gekk
ég stundum berfætt til að spara
skó. En allir voru mér þó góðir
og svo hefur verið um mína
daga. Eins og þú veist þá
drukknaði hann Þorsteinn á Kjörvogi, frændi minn, á leið frá
Skagaströnd 9. september 1882. — Það var rnikill mannskaði og
margir áttu um sárt að binda eftir það slys. Með honum fórust 5
menn, flestir eða allir bændur hér í byggðarlaginu. Það var rnikið
áfall. — Eftir það slys sótti mikið óyndi á ekkju Þorsteins, hana
Elerdísi Jónsdóttur prests að Undirfelli í Vatnsdal. Til að létta því
af sér langaði hana ákaft að lyfta sér upp og heimsækja frændur
og vini í Elúnaþingi. Vorið eftir að slysið varð kemur hún að máli
við prestinn í Arnesi, húsbónda minn. Segir hún honum hvernig
ástatt sé með sig og sig langi svo ákaft að hitta fólkið sitt og vita
hvort sér létti ekki við það. En með því að vorið fari í hönd og
margt sé að gera, þá ætli hún að biðja hann að lána sér hana Þuríði
litlu meðan hún fari í þessa ferð. Sig vanti lipran og léttfættan
ungling til að snúast við féð og líta eftir ánum um burðinn. Hún
viti að ég sé létt á fæti og natin við skepnur og ungviði.--
Prestur tekur þessu vel og þetta verður afráðið rnilli þeirra.
Herdís fór svo í þessa heimsókn til frændfólksins og ég fór að
Kjörvogi og gerði það sem ég gat til hjálpar. Sérstaklega féll það í
rninn hlut að líta eftir fénu, halda því til beitar inni á Kjörvogshlíð-
inni og smala því heirn þegar þess þurfti. Þetta gerði ég daglega.
Þuríður Eiríksdóttir.
88