Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 91

Nú bar svo við eitt kvöld að ég rak féð inneftir og var á heimleið.
Eg var seint fyrir og orðið áliðið kvölds. Veður var gott en vestan
kaldi út fjörðinn. Eg gekk heirn með sjónum í kvöldkyrrðinni.
Þegar ég kem að nesi einu, (sem hún nefndi, en ég man ekki nafn
á) verður mér litið fram á ijörðinn. Sé ég þá að smá naggur
stendur upp úr sjónum spottakorn frá landi og ofan á honum er
einhver hreyfing. Ekki var um að villast að þetta var lítil mús og sú
var nú sannarlega á flæðiskeri stödd. Hún hljóp urn í hringi en
þorði ekki að leggjast til sunds. Ekkert beið hennar annað en að
drukkna þarna því að aðfall var sjávar. Eg horfi smástund hálf
ráðalaus á rnúsina, og kenni sárt í brjósti um litla dýrið, sem hélt
áfram að hoppa um skerið í angist sinni eins og það vissi hvaða
lífsháski því var búinn. Kemur mér þá í hug að reyna að vaða fram
að naggnum og freista þess að ná músinni áður en hún fljóti upp.
An þess að hugsa um hættuna, sem þessari tilraun fylgdi fyrir
ósyndan ungling dreif ég ntig úr skóm og sokkum, bretti kjólgop-
ann upp og byrjaði að vaða. Og áfram hélt ég þótt sjórinn væri
kaldur og dýpið meira en ég hugði og fór vaxandi. En með hverju
skrefi færðist ég nær takmarkinu og loks stóð ég hjá músinni. (Mér
tókst það) og heppnaðist að handsama litla dýrið áður en sjórinn
flæddi yfir nagginn. Eg vafði um hana í barrni mér og lagði
tafarlaust af stað til lands. Gekk sú ferð áfallalaust þótt dýpið væri
rneira en áður. Ekki sleppti ég ntúsinni, heldur hjúfraði ég hana
að barrni mínum. Lagði ég svo af stað gangandi í hægðum mínurn
heim grundina og er að gæla við músarangann og tala við sjálfa
mig um hvað hefði beðið hennar ef mig hefði ekki borið að. Heyri
ég þá að sagt er skýrum rómi í eyra mér:
„Hvers óskar þú“?
Ég áttaði mig ekki á hvað hér var að gerast, — en út frá því segi
ég við sjálfa mig: Hvers ætti ég að biðja? — Mér líður vel, ég er
hraust og allir eru mér góðir. — Held ég svo áfram ferð minni þar
til ég kem heim á bæjarhólinn á Kjörvogi. Þar blasir Húnaflóinn
við og fjallasýn fögur. Ég stansa þar og litast um í vorblíðunni.
Verður mér þá litið austur á flóann. Þar er að sjá logn og spegil-
sléttan sjóinn í lágnættinu. Um leið verður mér hugsað til þess, að
nú sé þar öðruvísi um að litast en í fyrra, þegar Kjörvogsskipið
89