Strandapósturinn - 01.06.1994, Síða 92

fórst með allri áhöfn. Og ég hugsa með sjálfri mér: — Skelfmg á
nú blessað fólkið bágt, sem missti þarna ástvini sína. — Mikið vildi
ég að Guð gæfi að ég þyrfti aldrei að lenda í sporum þeirra. — Um
leið og þessi orð fóru um huga minn er sagt í eyra mér með sömu
rödd og áður:
„Bæn þín er heyrð“.
Eg varð undrandi meir en orð fá lýst og fylltist einhverjum
óljósum unaði. — Var þetta til mín talað? — Og hver var það sem
sagði þetta? Eg stóð þarna um stund, ráðvillt en nánast alsæl í
hrifningu augnabliksins og lofaði Guð.“ —
Þannig sagðist Þuríði frá, hinni öldruðu vinkonu minni. Og ég
varð líka djúpt snortinn og þakklátur fyrir að fá að heyra þessa
fallegu og hugljúfu sögu af vörum hennar.
En eftir stutta stund hélt hún áfram:
„Svona var nú þetta. — Og ég hef engum sagt frá þessum
atburði fyrr en ég segi þér hann nú. — En þetta er jafnsatt og að
við erum hér tvö.“ — Og hún tók Guð til vitnis um sannleik orða
sinna.
Eftir stundarþögn okkar beggja hélt hún áfram tali sínu:
„Og það sem merkilegast er við þessa lífsreynslu var það, að
óskin mín átti eftir að rætast. —
Eins og þú veist þá var mikið sóttur sjó héðan frá mínu heimili,
bæði til fiskjar og á hákarlaveiðar meðan þær voru stundaðar. Ég
átti mína nánustu oft á sjó. Maðurinn minn (Guðmundur Guð-
mundsson) var lengi formaður á Finnbogastaðaskipinu. Það var
nú ekki stórt skip. Oft lenti hann í vondu veðri svo óttast var um
hann og þá sem með honum voru. Það er nú svo, að hver hugsar
fyrst og fremst um sitt en þó jafnframt um aðra undir sömu
kringumstæðum.
— En það hefur einhvernveginn verið svo, að Guð gaf mér það
öryggi, að ég varð aldrei hrædd um afdrif hans, þó oft væri tvísýnt
um líf þeirra. Þeim hlekktist aldrei á, skiluðu sérjafnan heilum að
landi og heim. — Það var líka oft þannig, að mér var gefið það að
geta vitað hvað þeim liði, þó ég væri hér heima en þeir á sjó, og þá
séð og fundið, að allt mundi fara vel. Og nú ætla ég að segja þér
eitt dæmi um það.
90