Strandapósturinn - 01.06.1994, Side 110

djöfulsins spraka og ég dreg hana nú upp undir borð. Ég var alveg
í vandræðum ég hafði ekkert til að rota hana með, þær voru
venjulega rotaðar líka, sko. Það er ekki hægt að taka inn lifandi
spröku, svona stóra, það er ekki hægt einu sinni. Þessi var 220 kíló.
Ég er nú að spekúlera hvern andskotann ég eigi nú að hafa, það
var ekkert til. Ekkert nema bara varaárin sem ég hafði nú alltaf
með mér, ég var með þrjár árar ef það brotnaði eða eitthvað
svoleiðis. Svo þegar ég er að draga upp þá fór ég nú að leggja
hausinn í bleyti, bíttu við, ég fann út hvað ég mundi geta notað,
kannski, það var steinninn. Hann var frammi í barka sko, alveg
frammi í, varasteinninn. Og skal ég segja þér, gat ég haldið í með
færinu með annarri hendinni á meðan. Þá var hún nú að and-
skotast niður, það verður sko að marggefa þessu sko, þetta eru
alveg eins og ólmir hestar, bara það verður að marggefa þessu en
þær daprast nokkuð fljótt. Hún hefur ekki verið búin að fara
meira en svona fjórum, flmm sinnum [niður] þá fór hún að
daprast svo að maður gat dregið hana alveg upp að borði, sko.
Jæja, sko, er hún stoppuð við alveg og ég ætla að fara að draga, þá
get ég farið fram í og seilst eftir steininum og held í færið á meðan.
Svo er ég búinn að ná steininum og þá er þetta undir eins skárra,
hann er dálítið stór og sleipur. Svo kem ég með hana upp að borði
og ég dreg náttúrulega taumið inn og held í sökkuna samt, til
vonar og vara fyrir utan ef hún skyldi fara að rykkja þá gæti ég
kastað því undir eins út, það mátti ekki setja sökkuna niður í bát.
Þá var slitið undir eins taumið á borðstokknum. Þegar sprakan
kemur þá hélt ég sí svona í og ég ætla að berja hana í hnakkann
með steininum og gerði það en þá missi ég steininn urn leið, segir
hann og hlær. Heyrðu, þá andskotast hún maður, þá fer hún bara
ofan sjóar skal ég segja þér, með hvítuna upp og undan sí svona.
Alveg undan, beint aftur undan og ég sé það að það fór ekki að líta
fallega út. Þetta var ekki nema sextugt færi sem ég var með, ég sá
það að hringirnir fækkuðu svo fljótt að ég varð að gera eitthvað
annað, annað hvort varð ég að setja fast í bátinn hreinlega eða þá
halda í það sjáifur. Svo ég var nú svo vitlaus að ég vind upp á
hendina og set yfir bakið og spyrni í þóttuna. Það kemur þessi
ógurlegi rykkur og ég áfram aftur fyrir þóttu og ég finn það að
108