Strandapósturinn - 01.06.1994, Qupperneq 127

gangandi norður að Dröngum í fylgd með Einari föðurbróður
sínum en erindi hans þangað var að fara með póst. Þá bjó á
Dröngum Eiríkur Guðmundsson og var þetta síðasta árið hans
þar. Við vorum þá viku um kyrrt á Dröngum í góðu yfirlæti. Mér
fannst sérstakur eða kannski einstakur andi og menningarbragur
á heimilinu, sem kom meðal annars frarn í því að á kvöldin settist
fólkið að í eldhúsinu og Eiríkur tók frarn bók og las fyrir fólkið.
Hann gerði stundum hlé á lestrinum og ræddi um efni bókarinn-
ar.
Mér er enn í minni hvaða bók hann las þessa viku sem ég var
þarna, en það var bókin Útnesjamenn eftir Jón Thorarensen. Ég
hef ekki síðan heyrt þá sögu betur lesna og á að hlýða en þarna.
Meðan ég rifja þetta upp hefur okkur skilað vel áfram og erum nú
að nálgast Skjaldabjarnarvík. Ég hafði ætlað mér að sigla grunnt
fyrir Þúfurnar. En það braut mikið á Þúfnaboðunum svo ég ákvað
að fara frarn fyrir þá. Séra Jóni fannst þessi stefnubreyting eitt-
hvað undarleg og vildi vita af hverju ég stefndi til hafs. Ég sagði
honum að þar sem ég væri með um borð dýrmætan fram, þar á
rneðal þrjá Guðsmenn, þá vildi ég síður að það færi fyrir þeim eins
og kom fyrir aðra Guðsmenn fyrir rnargt löngu, nefnilega Guð-
mund Arason síðar biskup og fóstra hans Ingimund, en þeir lentu
hér í sjóvolki á Þúfnaboðum, sem varð til þess að Guðmundur
braut fót svo illa „að horfðu þangað tær er hæll skyldi". Þá saknaði
Ingimundur fóstri hans bókakistu sinnar. Þá þótti honum hart
um höggvast, því þá var farið yndi hans er bækurnar voru farnar,
en maður sá meiddur er hann unni mest. Fimm nóttum síðar
fannst bókakistan rekin á Dröngum, og þar dvaldist Ingimundur
allt til Marteinsmessu við að þurrka bækur sínar. I Skjaldabjarnar-
vík blasir við neyðarskýli sem nýlega var reist. Það var byggt fyrir
fé sem safnast hafði vegna áheita á Hallvarð Hallsson sem hvílir í
S kj ald abjar narvík.
Út af Skjaldabjarnarvík duttu samræður niður um stund, og
hinir geistlegu nienn drúptu höfði og ályktuðum við Reynir þá að
nú væru þeir að sinna tilkynningarskyldunni við almættið og við
fengum fljótlega sannanir fyrir því, að þeir hefðu náð sambandi,
því nú slétti alveg úr öldunni sem hafði verið töluverð. Og þegar
125