Strandapósturinn - 02.01.2008, Síða 57

57
Ófeigsson vildi það. Þorleifur var einnig á móti því, að fjöldi nem-
enda, sem tekinn yrði árlega í 1. bekk, yrði bundinn við 25 nem-
endur, vildi fremur miða við lágmarkseinkunn á inntökuprófi
eða að fjöldinn yrði a. m. k. 35. En Jónas ráðherra var staðráðinn
í að fækka sunnanmönnum í MR, hann var þá að koma upp
menntaskóla á Akureyri, og svo var Samvinnuskólinn. „ J. J. getur
ekki notað aðra menn til lengdar í þjónustu sinni en þreklaus þý,
sem gjalda jákvæði við öllum fyrirskipunum hans og segja: Verði
þinn vilji, elskulegi.“[4] Þessum orðum trúði Þorleifur minnisbók
sinni fyrir, veturinn, sem hann var settur rektor Menntaskólans í
Reykjavík, 1928–1929. Þorleifur átti þá nokkur ár í sjötugt. Hann
sótti um rektorsembættið ásamt öðrum, en var ekki skipaður.
Vorið 1929 var eftirfarandi stíll lagður fyrir á stúdentsprófi í
dönsku í MR, stílinn áttu nemendur að þýða á dönsku[5]:
„Það mun óhætt að fullyrða að rússneska byltingin hafi í öndverðu stjórn-
ast af blindu æði, en þegar Lenin kom fram á vígvöllinn, fjekk byltingin
óðara nýjan svip, nýja stefnu. Enginn skildi betur en hann alt það, sem
ólgaði í brjósti hins kúgaða lýðs, en í huga hans hefir jafnan farið saman
óljós ást á göfugum hugsjónum og vitstola heift til hinna æðri stjetta.
Hann vissi að matarlystin var gráðug og rángirnin hóflaus, en hitt var
honum eigi síður kunnugt, að alþýðan var hverful og máttvana af van-
trausti á sjálfa sig. Lenin var ekki í vafa um, hverju sæði skyldi sáð í svo vel
plægðan akur. Aldrei hafði nokkur hugsun hans hvarflað frá hinu mikla
takmarki, sem hann hafði einblínt á frá æskudögum: að frelsa alt mann-
kyn undan oki auðvaldsins, og var hann sannfærður um, að það mundi
geta tekist. Enda var hann ekki tvíráður, þegar tækifærið bauðst. Komm-
únistar, sem að vísu voru tiltölulega fámennir, skyldu brjótast til valda
yfir hinum æðisgengna og stefnulausa skríl og umskapa síðan þjóðfjelag-
ið samkvæmt kenningum sínum. Völd sín skyldu þeir verja með sömu
ráðum, sem þeirra hafði verið aflað með, þ.e. miskunarlausu ofbeldi allr-
ar tegundar, – með hverri þeirri aðferð, er að vopni mætti verða. Morð
og manndráp, andlegar pyndingar og líkamlegar, lygar og fals, – alt
skyldu það lögleg og leyfileg vopn, væri þeim beitt í þjónustu hins góða
málefnis. Lenin innrætti fylgismönnum sínum rækilega, að slíkt væri lög-
mál þeirrar baráttu, sem þeir yrðu að heyja, og frá því mættu þeir aldrei
víkja. Það var eitt höfuðboðorð hans, að kommúnistar mættu engu eira
og aldrei leggja af sjer vopnin, fyr en yfir lyki með þeim og yfirstjett-
unum, og rudd væri til fulls öllum þjóðum brautin inn í fyrirheitna land-
ið.“