Strandapósturinn - 02.01.2008, Side 138

138
Í síðari heimsstyrjöldinni var tundurduflum lagt víða á hafinu
umhverfis Ísland og voru það aðallega Bretar, sem þar voru að
verki, en Þjóðverjar komu þar einnig við sögu og voru þeir þá
með svonefnd seguldufl sem voru mun hættulegri og þurfti sér-
stakan búnað og verkfæri við eyðingu þeirra. Þetta skapaði að
sjálfsögðu hættu fyrir sjófarendur og einnig losnuðu duflin oft
upp og bárust síðan að ströndum og á fjörur landsins. Í fyrstu var
fátt til varnar annað en að forðast að fara of nærri þeim þegar til
þeirra sást. Þarna gat því orðið mikil hætta, ef duflin rak á land
nærri byggð. Þau áttu oft til að springa í brimgarðinum við strönd-
ina og gátu þá valdið tjóni á mönnum og mannvirkjum.
Eftir hernám Breta 10. maí 1940 fóru Bretar að fást við eyðingu
þessara vopna og kenndu Bretar síðar Íslendingum að gera tund-
urdufl óvirk. Íslendingar voru fljótir að læra þær aðferðir, sem
notaðar voru við eyðingu á tundurduflum, og voru þessir menn
stundum nefndir duflabanar. Einn í þeim hópi var Strandamað-
urinn Haraldur Guðjónsson frá Hólmavík, mjög duglegur og
áræðinn maður. Þetta voru oft erfið ferðalög og starfið áhættu-
samt. Voru til af því ýmsar sögur. Sagt var t.d. að eitt sinn hafi
Haraldur synt út í sker með verkfærin til að gera óvirkt dufl þar
sem bátur var ekki tiltækur og tókst honum þannig með harðfylgi
að framkvæma verk sitt þrátt fyrir að hann var orðinn nokkuð
kaldur er verki lauk.
Guðmundur Steinarr Gunnarsson
Við sama
borð