Strandapósturinn - 02.01.2008, Side 89

89
voru þá tvö börn þeirra uppkomin, þau Ólafur og Hallfríður.
Hallfríður var í vetrarvist á Ísafirði veturinn áður og kom heim
um vorið 1919. Voru þau systkini þá orðin fyrirvinna foreldra
sinna, sem bæði voru orðin öldruð. Á móti Guðmundi og Vil-
borgu áttu þá heima á Felli þau Andrés sonur Guðmundar og
Sigurlína systir mín, sem þá voru tekin saman til hjúskapar og sest
að á Felli. Þá um haustið eignuðust þau sitt fyrsta barn. Það var
Bernharð, sem síðar var bóndi í Norðurfirði, f. 10. október 1919.
Ljósmæður voru þá tvær í Árneshreppi og ljósmóðurumdæmin
tvö. Skiptust þau við Árnes. Annað þótti ekki fært vegna lengdar
hreppsins og fæðandi konur margar.
Þær sem gegndu þá ljósmóðurstörfum voru Elísabet Ólafsdótt-
ir Thorarensen, sem gekk undir gælunafninu Bettý. Þjónaði hún
innri hluta hreppsins og var til heimilis á Kúvíkum hjá foreldrum
sínum. Hin var Steinunn Guðmundsdóttir, dóttir Dranga-
hjónanna Guðmundar Péturssonar og Jakobínu Eiríksdóttur, ætt-
aðrar úr Miðfirði. Þjónaði hún nyrðri hluta hreppsins. Hún átti
heimili sitt á Dröngum, en færði sig þá fram í sveitina þegar von
var á fæðingu hér framar í sveitinni. Sat hjá frændfólki sínu í
Ófeigsfirði, Krossnesi eða í Árnesi eftir atvikum.
Þegar Sigurlína systir mín átt von á sér hélt Steinunn til á Kross-
nesi. Þaðan var stutt að Felli. Kom það í minn hlut að sækja Stein-
unni. Var ég þá að sniglast þar í vinskap við frændfólkið á Felli.
Frá Felli fór ég á rauðri hryssu sem Guðmundur átti, blóðlatri. Á
henni reið Steinunn norður en ég hljóp á eftir með spýtu í hendi
sem ég notaði til að hvetja Rauðku. Lét Rauðka sig það litlu skipta
og fór sem henni líkaði. En Steinunn kenndi í brjósti um hryss-
una og bað mig að berja hana ekki.
Þó hægt gengi komst Steinunn í tæka tíð til sængurkonunnar
og tók á móti þessum frænda mínum. Einhvern veginn fannst
mér ég eiga nokkurn hlut í stráknum vegna þessarar aðstoðar
minnar. Segi ég frá þessu til gamans, en það snertir það sem síðar
verður sagt frá.
Steinunn var tilsettan tíma hjá sængurkonunni. En að því loknu
fór hún heim til sín að Dröngum því ekki var von á annarri fæð-
ingu í bráð og engan grunaði að fæðing væri svo nærri sem hún
var. Það var ekki á vitorði manna um þungun Hallfríðar og er það
nokkurt umhugsunarefni hvernig Hallfríður leyndi þunga sínum.