Strandapósturinn - 02.01.2008, Blaðsíða 135

135
inni að ná taki á akkeri skipsins og komast þannig um borð í það
áður en báturinn sökk. Þetta gerðist allt mjög skyndilega og sjó-
liðarnir virtust ekki hafa orðið varir við áreksturinn. Þegar sjólið-
arnir urðu varir við Kristin og félaga héldu þeir í fyrstu að óvinir
hefðu ráðist til uppgöngu og gripu því til vopna og beindu að
þeim byssum. Kristinn benti þeim þá út fyrir borðstokkinn en þar
voru þá tveir menn á floti innan um ýmiss konar brak, sem flaut á
sjónum. Það voru þeir Ólafur Bjarni og skipstjórinn, en þeir
höfðu lent í sjónum er báturinn sökk ásamt skipverjanum er fórst.
Sjóliðar hófust þá handa með björgun, þeir settu út bát og björg-
uðu þannig skipstjóranum, sem hafði borist lengra frá skipinu.
Til að bjarga Ólafi Bjarna notuðu þeir net eða kaðalstiga, sem
þeir renndu niður og var honum ætlað að halda í stigann og ætl-
uð þeir að draga hann þannig upp en hann var þá orðinn nokkuð
kaldur og dofinn því það var talsvert frost sem áður var sagt og
einnig að sjálfsögðu orðinn blautur og því þungur. Hann missti
því tökin á stiganum og voru gerðar nokkrar tilraunir með þeirri
aðferð. Kristinn sá að þetta gekk ekki. Hann kallaði því til Ólafs
Bjarna og sagði: „Ég kem niður og hjálpa þér“, en Ólafur Bjarni
náði að halda sér uppi á meðan. Kristinn fór niður stigann með
björgunarhring og aðstoðaði Ólaf Bjarna við að komast í hann og
festa hann þar. Kristni hefur sjálfsagt runnið í skap við að sjá
klaufaskap og ráðleysi sjóliðanna og hann kallaði því til þeirra er
hann hafði náð að hjálpa félaga sínum í björgunarhringinn: „Tak-
ið nú á og hífið helvítin ykkar!“ Þetta var sagt á íslensku, og varð það
víst ekki misskilið af raddblæ og tilburðum til hvers var ætlast af
þeim. Þannig aðstoðaði hann félaga sinn með snarræði og harð-
fengi. Ekki var farið með skipbrotsmenn strax í land og þurftu
þeir að dveljast þar um borð nokkra klukkutíma áður en þeir
voru settir í land á hafnarbakkann í Reykjavík. Ólafur Bjarni var
þá í ullarsokkum, en hann hafði losað sig við stígvélin þegar hann
lenti í sjónum og var hann þá í peysu sem var öll með brunagöt-
um eftir að reynt var að þurrka hana í vélarúmi eftirlitsskipsins.
Þannig búinn fór hann í land. Áttu skipbrotsmenn að sjá um sig
sjálfir eftir það. Ekki höfðu sjóliðarnir frekari áhyggjur eða af-
skipti af skipbrotsmönnum. Þegar Ólafur Bjarni og skipsfélagar
hans komu upp á hafnarbakkann bar þar að sveitunga hans og
Kristins, Ingólf Guðjónsson frá Eyri í Ingólfsfirði, en Ingólfur var