Strandapósturinn - 01.06.2012, Qupperneq 38

38
vildum við trúa þessu, héldum bara að strákunum þætti við svona
skemmtilegar að þeir óskuðu sér að vera sem lengst í samfylgd
okkar, því þeir vildu að við kæmum með þeim suður og tækjum
rútuna þaðan, daginn eftir.
Það var sama hvað þeir sögðu, okkur sannfærðu þeir ekki og
máttu nauðugir, viljugir, sleppa okkur út við túngarðinn í
Ljárskógum, þar þekktum við til og ætluðum að fá gistingu, því
daginn eftir átti áætlunarbíllinn að fara þar fram hjá, sína vikulegu
ferð til Hólmavíkur.
Okkur brá heldur betur í brún þegar við komumst að raun um
að strákarnir á olíubílnum höfðu verið að segja okkur satt, engin
ferð um Dalina þetta sumarið og yfir Steinadalsheiði eins og
venjulega, líklegt þótti þeim í Ljárskógum að heiðin væri illfær
nema þá jeppum.
Nú voru góð ráð dýr. Hættum við nú við að fá gistingu, því úr
þessari sjálfheldu urðum við að komast sem fyrst. Var okkur
útvegaður jeppi þar úr sveitinni og kvöddum heimafólk með
virktum en ekki var hátt á okkur risið, við höfðum það á
tilfinningunni að hafa hagað okkur eins og bjánar.
Það var norðan kuldi og slydduhraglandi, vegurinn holóttur og
bíllinn hastur. Við létum það þó ekki á okkur fá, við vorum þó
allavega lagðar af stað heim.
Bílstjórinn var fullorðinn maður, fáorður og þungur á svip og
þegar að fyrsta steininum kom á veginum upp á heiðina, nam
hann staðar, gekk nokkra metra, sá fleiri steina og afsagði nú
alveg að fara lengra. Það var alveg sama þó við byðumst til að
henda hverjum steini úr götu hans, ýta á bílinn eða draga eftir því
sem þörf krefði.
Nei, karlinn var eins og staður klár eða gamall þver bjöllusauður.
Við réðum nú ráðum okkar, sáum að bílstjórinn var of gamall
til að nokkur von væri um að við gætum töfrað hann með brosum
eða blíðmælgi og auk þess auðsjáanlega grútfúll yfir þessu flandri.
Spurðum við hann hvort hann vildi keyra okkur að Kletti í
Geiradal, þaðan var ein skólasystir okkar og var hún komin heim
fyrir nokkrum dögum. Rumdi eitthvað í karli sem við vissum varla
hvort var já eða nei.
Vorum við hálf niðurdregnar yfir þessu öllu og þó helst yfir að
hafa ekki trúað strákunum á olíubílnum, því þá værum við