Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 40

40
veit ég hvernig tröllunum í gamla daga hefur gengið að hafa sig
yfir heiðina, sennilega betur en okkur.
Það var blindöskubylur og töluvert frost, rak bóndi okkur af og
til af baki svo við frysum ekki fastar við klárana. Máttum við klofa
snjóinn í hné og hefðum áreiðanlega misst af lestinni og orðið úti
á heiðinni ef við hefðum ekki haldið dauðahaldi í ístöðin og
nauðugar viljugar brokkað við hlið hestanna, því þeir voru
stórstígir og virtust lítið hafa fyrir að ösla snjóinn.
Við og við fengum við að fara á bak og var það ósköp gott, en
bara örstutta stund, þá fór okkur að kólna, þarna húkandi upp á
freðnum og fannbörðum hnökkunum, kom nú föðurlandið sér
vel eins og oftar, því engar áttum við síðbuxurnar, þær voru ekki
komnar í tísku í þá daga.
Bóndi skilaði okkur heilu og höldnu niður í Tröllatungu og var
okkur fagnað þar eins og prinsessum og troðið í okkur mat og
drykk eftir að við höfðum verið færðar úr utanyfirfötunum.
Buðum við nú Ingunnarstaðabóndanum borgun, þó við ættum
ekki eyri, því allur okkar ferðasjóður fór eins og hann lagði sig til
jeppabílstjórans.
Ekki vildi bóndi taka borgun, sagðist koma og drekka kaffi út á
þetta þegar við værum farnar að búa. Því miður hefur aldrei orðið
af því.
Var nú hringt til Hólmavíkur og sótti okkur vörubíll þaðan.
Það var eins með þann mann, við nutum foreldra okkar og
gestrisni þeirra við ferðalanga svo við þurftum hvergi neitt að
borga, svo enginn komst að því að við hefðum orðið að biðja um
gjaldfrest.
Gistum við á Hólmavík. Þangað var svo Veiga sótt á bíl en ég
fékk far með trillukarli út að Drangsnesi þar sem ég átti heima þá.
Var það á sjómannadaginn, fyrstu helgina í júní, sem ég kom
heim.
Lifði ég í besta yfirlæti nokkra daga, en okkur var ekki til
setunnar boðið, vinnan beið, þarna langt austur í fjarskanum.
Enn hittumst við á Hólmavík og nú tókum við rútuna suður í
Fornahvamm, þá var norðurleið farin hjá svo við urðum að gista,
vissum það fyrir fram.
Fórum við í göngutúr um kvöldið en svo forljótt fannst okkur
þarna að varla væri hægt að tala um landslag. Fengum við okkur