Strandapósturinn - 01.06.2012, Qupperneq 43

43
hrærigraut. Þar var samt hótel og andspænis því sjúkrahús, svo
stutt var að skjótast ef maturinn færi ekki vel í maga.
Þarna fóru allir inn og drukku kaffi nema við, sem slöppuðum
nú af, reyndar hét það bara að hvíla sig í þá daga og létum okkur
nægja okkar eigin garnagaul í kaffis stað.
Enn var haldið af stað og langur er hann Langidalur nú, en
lengri var hann þá, og brött brekkan upp frá Bólstaðarhlíð. Þar
upp lengdust handleggir okkar að miklum mun, en upp komumst
við þó og yndislegt var að geta nú kúrt upp við sætisbakið alla leið
niður í Varmahlíð og þar skeði það sem við höfðum svo lengi
beðið eftir, það fóru nokkrir úr. Þvílíkur léttir að sitja í sæti með
baki, sem þoldi að lagst væri þétt upp að því. Ég naut þess alveg
frá tám og upp í hvirfil, jafnvel þó sessunautur minn angaði svo af
neftóbaki og einhverju sem líktist mest súrheyslykt, að öll mín
innyfli leituðu upp aðra stundina en sem betur fór var maginn svo
galtómur að þetta blessaðist allt.
Karlinn ýmist tróð svo fullar sínar ferlegu víðu nasir að hrundi
úr þeim eða snýtti sér þegar gumsið fór að blotna og leka fram á
nefbroddinn. Þegar hann hafði snýtt allt úr gímöldunum og
þurrkað þau vel með því sem hreinast var af klútnum, byrjaði
hann að leita að dósunum og sami leikurinn hófst á ný.
En allt hefur sitt upphaf og sinn endi líka, Akureyri kom í ljós
og eftir stutta stund var numið staðar við bílastöð B.S.A.
Bærinn var í hátíða skarti og skapi því þetta var að kvöldi 17.
júní. Við rákum strax augun í hús stutt frá sem á stóð Hótel
Norðurland, og eftir að hafa komið farangrinum í geymslu og
tekið mið af hinu og þessu, til að rata til baka, héldum við svo
dauðuppgefnar á hótelið.
Fengum herbergi og pöntuðum kaffi upp.
Heldur fannst okkur nánasarlegur brauðskammturinn hjá
þeim norðlensku, hringdum aftur og báðum um meira. Stúlkan
sem kom rak upp stór augu og setti upp fyrirlitningarsvip en kom
þó með meira brauð, það var auðséð að hún bar ekki mikla
virðingu fyrir okkur og matarlyst okkar.
En við bara brostum til hennar og þökkuðum fyrir, settumst
síðan niður og átum og drukkum eins og hross í afmæli.
Hresstumst við óðum en þó ekki nóg til að fara út og líta á lífið og
gleðskapinn í bænum. Jafnvel Veiga taldi sig ekki hafa nokkra