Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 55

55
þegar við nálguðumst Árneseyna og sundið góða var samfelldan
brimskafl að sjá. Nú áttum við um tvo kosti að velja, hvorugan
góðan, halda áfram eða snúa við. Taka þurfti skjóta ákvörðun.
Jóhannes sneri bátnum í átt til fjarðar og nú var reynt að komast
á móti veðrinu burt frá þessum freyðandi vegg sem bauð okkur
faðminn, kaldan og miskunnarlausan.
Brimgarðurinn var ógnin mikla og okkur var það áreiðanlega
báðum ljóst að tæpara mátti ekki standa. Það var enginn tími til
að hræðast. Öll okkar hugsun snerist um það að reyna að komast
út á fjörðinn þótt öldurnar þar væru ekki beint vinsamlegar þar
sem þær byltust og brotnuðu og soguðust til og frá. Undir svona
kringumstæðum getur vel verið að eitthvað tapist af tímaskyni.
Mér fannst við vera óralangan tíma uppi við brimgarðinn,
óþægilega nærri honum eins og hann vildi ekki sleppa taki á
okkur en togaði okkur til sín með ósýnilegu afli.
Ég lá yfir vélinni og reyndi að verja hana ágjöfinni. Dælan
var nærtæk þannig að við gátum báðir haft hendur á henni.
Svo kom að því sem ég hafði óttast, ég gaf vélinni heldur mikið
en þá gerðist það sem ekki var venjulegt, hún fór aftur í gang
á fyrsta slagi. Það lægði ofurlítið meðan á þessu stóð, nóg til
þess að við fjarlægðumst óvin okkar – við vorum komnir út
á fjörðinn og það var þó skömminni skárra. Ölduhæðin var
mikil og af og til sáum við bylgju ískyggilega bratta og háa sem
brotnaði hvítfyssandi með drunum og sogi. Þótt við værum svo
lánsamir að sleppa við þær verstu kembdi úr földum svo ágjöf var
töluverð. Ég reyndi að hugsa um dæluna því mér var ljóst að ekki
mátti ónáða þann sem við stýrið sat, hann þurfti að gæta þess
að halda bátnum á réttum kili og um leið að skáskera öldurnar
mátulega þannig að hann tæki ekki sjóana yfir sig. Mér fannst
það notalegt þegar báturinn sigraði ölduna og fór niður í næsta
dal en þá beið önnur alda sem gat reynt enn þá meira á hæfni
stjórnandans en sú síðasta.
Seint og um síðir náðum við yfir undir landið handan
fjarðarins. Þá var okkur borgið. Blessuð litla trillan skreið ljúflega
inn sæmilega sléttan sjó í landvarinu. Við lögðum að bryggjunni
á Norðurfirði, einhver var á fótum og í Víkinni hafði verið
gengið á fjörur því fólk óttaðist um okkur sem von var.
Ég hef oft hugsað um þessa sjóferð og þess vegna man ég