Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 56

56
nokkuð vel eftir henni – myndirnar af sjólöðrinu, fjallatoppunum
og Jóhannesi Péturssyni við stýrið standa mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum. Ég er sannfærður um það að fáir hefðu leikið
það að koma okkur lifandi til lands úr því ölduróti sem var á
Norðurfirði þessa nótt.
Árið 1875 í maílok fórst langafi minn á Húnaflóa af opna
hákarlaskipinu Hreggviði. Skipið fannst mannlaust á hvolfi úti
fyrir Trékyllisvík. Afi minn fórst 1904 úti fyrir Vestfjörðum um
miðjan maímánuð. Engu skilaði sjórinn í það sinn.
Það flögraði aðeins að mér umrædda nótt að svona
dauðdagi væri orðinn „tradition“ í fjölskyldunni og danska
gálgahúmorsorðtakið „alle gode gange er tre“ ætti bókstaflega
við okkur þrjá. En svona fór það, sjórinn vildi okkur ekki, lét sér
duga að sýna klærnar og strjúka okkur sinni votu krumlu.
Ég á engar sýnilegar minjar um þessa sjóferð utan mynd af
frænku Kristínar og Hauks, Margréti Jónsdóttur. Myndina hafði
ég í brjótsvasa mínum, hún varð sjóblaut og vitnar greinilega um
slark næturinnar.
Við vorum ungir og hressir við Jóhannes Pétursson árið
1951. Við gengum vel frá trillunni og skokkuðum af stað
heimleiðis. Brimið sleikti ströndina svo sums staðar urðum við
að færa okkur úr slóðinni og klifra upp í hlíðina á leiðinni út
úr Norðurfirðinum. Þessi ganga var okkur létt í morgunsárið.
Við vorum sammála um „að enginn er verri þó hann vökni“.
Ekki man ég hvaða ráð við sáum fyrir kartöflupokunum þremur,
sjálfsagt hefur þeim ekki orðið meint af vosbúðinni frekar en
okkur ef til vill hafa þeir riðið baggamuninn og bjargað lífi okkar.
Kartöflur geta verið til margra hluta nytsamlegar ef grannt er
skoðað. Þetta veður stóð ekki lengi. Þegar lægði sóttum við bát
og farm, sú ferð var tíðindalaus.
Ég er ekki frá því að bændurnir í Víkinni hafi borið meiri
virðingu fyrir litlu skólastjóratrillunni eftir en áður og það
má mikið vera ef þetta lag á bátum sé ekki einmitt það rétta
í höndum þess sem með kann að fara þegar svona aðstæður
skapast.
Á meðan við Jóhannes börðumst fyrir lífi okkar á firðinum úti
fyrir Trékyllisvíkinni hvarflaði aldrei að mér að honum gæti fatast
stjórnin, seinna skildi ég það enn þá betur að ég á honum líf