Litli Bergþór - 01.06.2022, Blaðsíða 23

Litli-Bergþór 23
Í sama blaði er viðtal við Ólaf Þorsteinsson viðskipta-
fræðing af Reynistaðarætt. Hann segir:
Ég hef aldrei klæðzt grænu nema einu sinni.
Föðuramma mín var af þessu kyni og eitt það
fyrsta, sem ég man eftir mér að einhvern tíma er
að móðir mín klæddi mig í köflóttar buxur með
grænum teinum og í þeim fór ég í heimsókn til
ömmu. Þegar hún sá mig bað hún guð að hjálpa
sér og klæddi mig hið snarasta úr buxunum. Síðan
hef ég aldrei í græn föt komið og ætla ekki að gera
það. Það var hamrað mjög á þessu í öllu mínu
uppeldi, svo og að ekki mættum við ríða bleikum
hesti eða skíra Bjarna. Þessari arfleifð er haldið
mjög til streitu hjá mínum ættingjum og ég veit ekki
til þess, að neinar undantekningar séu þar á, ekki
einu sinni hjá yngsta fólkinu.
Í Morgunblaðinu, frá 26. júlí 2009, er viðtal við Einar
Sebastian Ólafsson þar sem hann segir frá þessari trú.
Í fyrirsögn greinarinnar segir svo: „Einar Sebastian
Ólafsson er viðmótsþýður náungi sem vill allt fyrir
alla gera. Nema eitt. Hann fer ekki í grænt. Ekki undir
neinum kringumstæðum. Frekar myndi hann fórna
hægri hendinni en að vanvirða þessa lífseigu hjátrú
ættar sinnar sem kennd er við Reynistað.“
Móðir mín, sem er komin af einum Reynistaðar-
bræðra í fimmta lið, varaði mig aldrei við þessum
atriðum sem áður eru nefnd og ég tel að hún hafi
ekki varað önnur systkini mín við þeim. Þess má geta
að bróðurdóttir mín, Vanda Sigurgeirsdóttir var um
tíma leikmaður Breiðabliks í knattspyrnu og ég veit
ekki til þess að græni liturinn á búningi liðsins hafi
valdið henni meini. Enginn í minni fjölskyldu ber
nafnið Bjarni en hins vegar á ég fjarskylda ættingja af
Reynistaðarætt sem bera það nafn og eru sumir þeirra
sveitarhöfðingjar í Skagafirði. Einn þeirra er Bjarni
Halldórsson frá Uppsölum. Hann fékk það hlutverk
að afhjúpa minnisvarða um Reynistaðarbræður sem
settur var á Beinhól á Kili og við þá athöfn tjáði hann
sig um þessa lifandi trú ættarinnar:
Lengi var talið að feigð fylgdi Bjarna nafni,
þótti það vera refsiarfur frá forföður vorum
á Þingeyrum að nafnar hans yrðu skammlífir.
Bjarni frá Reynistað dó hér á Kili, ungur að árum.
Systursonur hans, sonur Sigriðar Halldórsdóttur í
Glaumbæ, Bjarni Magnússon, varð bráðkvaddur
á hlaðinu í Geldingaholti, tvítugur að aldri.
Bjarni Stefánsson Magnússonar prests í Glaumbæ
drukknaði í Héraðsvötnum ungur maður. — Þegar
Indriði Einarsson frétti það, að Halldór bróðir
hans hefði látið son sinn heita Bjarna, þá hristi
hann höfuðið og sagði: „Þetta átti Halldór bróðir
ekki að gera, þessi drengur verður ekki langlífur.”
En á síðustu árum Indriða, og þá engin dauðamörk
komin á mig, taldi hann að nú væri ættin búin að
færa sýslumanninum á Þingeyrum nógu marga
nafna hans að fórn, nú væri karlinn kominn úr
hreinsunareldinum. Einn af reiðhestum Bjarna á
Þingeyrum var bleikur að lit, mikið hestaval, en
sá var annar arfur frá sýslumanni, að enginn nafni
hans mátti eiga bleikan reiðhest. Ég fór einu sinni á
bak bleikum hesti og hrekkjóttum, en var auðvitað
tæpast kominn í hnakkinn, þegar hesturinn henti
mér á jörðina. Ég tók þetta að sjálfsögðu sem
bendingu um það, að ég ætti ekki að ríða á bleikum
hesti. Síðan hefi ég aldrei komið á bak á bleikum
hest og aldrei átt bleikt hross. Þá var það trú í ætt
vorri, að enginn með Bjarna nafni mætti vera í
grænum fötum. Ég hef fylgt þessum erfðavenjum,
sérstaklega hefi ég gætt þess í seinni tíð, að enginn
grænn þráður væri til í fötum minum. Ég á 2
sonarsyni og 2 dætrasyni, sem bera Bjarna nafn.
Þess er vandlega gætt að þeir komi aldrei í græna
flík“. Þess má geta að Indriði föðurbróðir Bjarna
hefði sagt að engum Bjarna af Reynistaðarætt hefði
komist til aldurs á undan honum.
Í viðtali við Anton, næstelsta bróður minn og þann
sem næstum því fékk nafn Einars, kom fram að eftir
því sem áratugirnir liðu hefði smám saman gróið yfir
gröf þeirra bræðra á Reynistað. Sigurður Jónsson,
Sigurlaug Helga Maronsdóttir við minnisvarðann á Beinahól sem afi
hennar afhjúpaði 1971.
Ljósmynd: Magnús Ólafsson, birt með leyfi höfundar.
►