Litli Bergþór - 01.06.2022, Side 62

62 Litli-Bergþór
Nýja félagsheimilið í Tungunum skipti fólk miklu máli og því fannst Garðari og Stennu mikilvægt að vanda sig.
Það kom Garðari nokkuð spánskt fyrir sjónir, að „það máttu engar samkomur byrja fyrr en hálf tíu, sem átti
að hafa verið vegna þess að fólk þurfti að fá að ljúka fjósverkunum. Það var þá ekki eins og hjá Þórarni
á Spóastöðum, þar sem ekki mátti skeika mínútu – klukkan sex í fjósið, hvort sem voru gestir eða ekki.“
Tímasetning funda og samkoma hafði auðvitað í för með sér að húsvörðurinn komst oft ekki í rúmið fyrr en undir
tvö og síðan þurfti símstöðvarstjórinn alltaf að vera kominn upp klukkan 8, en síminn opnaði kl. 8.30. Garðar
og Stenna telja þó, að eftir að nýju prestshjónin, sr. Guðmundur Óli og frú Anna, komu að Torfastöðum, hafi þau
unnið ákveðið að því að tímasetning funda og stundvísi breyttist til betri vegar.
„Húsvarslan var ótrúleg vinna.“ Þetta var
ekki síst eftir að leikfimikennsla var leyfð
í húsinu, en það var ekki fyrr en Þórarinn
Magnússon (1921-1999) varð skólastjóri,
en hann var frá 1964-1972. Í tíð fyrirrennara
hans Óla P. Möller (1900-1973), skólastjóra
frá 1956-1964, var ekki um slíkt að ræða. Til
þess að leyfi fengist til að kenna leikfimi í
húsinu, þurfti heilbrigðiseftirlitið að taka það
út, og það var Grímur Jónsson læknir sem sá
um það. Garðari var uppálagt að skúra gólfið,
vaska og salerni upp úr sótthreinsandi efni,
sem kallaðist Bactol. Þetta varð alltaf að gera
fyrir leikfimitíma því „það var legið í gólfinu
og allavega.“ Gjaldkeri hússins, Þórarinn á
Spóastöðum, setti ekki út á neitt í sambandi við kostnað, nema kaupin á Bactol, sem var dýrt efni. Fyrir samkomur
í húsinu var gólfið alltaf bónað með Johnson Traffic wax og það munu hafa verið sagðar sögur af því að Garðar
hafi alltaf sungið hástöfum þegar hann var að bóna. „Það var geysileg vinna að þrífa eftir ball – margra daga
vinna - í þetta fóru sunnudagar líka, ef leikfimi var á mánudegi.“
„Kaupið var ekkert. Þegar ég tók við í Hveragerði, var ég með
hærri laun en við vorum með til samans í Aratungu, hjónin.“
Stenna þvoði öll viskustykki og handklæði og fékk sérstaklega greitt
fyrir það, en hvítu dúkarnir voru sendir á Selfoss.
„Þið* fóruð verst með húsið – þið körfuboltamenn. Brutuð gólfið
og svona, en gólfið var einfalt – og rimlana.“ Eiríkur Sveinsson í
Miklaholti var betri en enginn þegar um var að ræða ýmsar viðgerðir
í húsinu og hann vann mikið að velferð Aratungu og sá meðal annars
um ölsölu þar um árabil. „Eiríkur var samviskusamur maður
og einlægur og þeir sem þóttust vera að gera grín að honum
voru ekki menn til þess.“ Eiríkur bjó með bróður sínum, Jóni,
sem var aðal bóndinn í Miklaholti, en Eiríkur vann einnig mikið af
bæ. „Þeir bræður, ásamt hjónunum á Brautarhóli, Kristni og
Kristrúnu, gáfu rausnarlega til byggingar félagsheimilisins.“
*hér beinir Garðar máli sínu að viðmælandanum.
Aratunga, Aratunga, dansleikur laugardagskvöld. Aratunga
Garðar: „Gæfan var að daginn áður en Aratunga var vígð, þá voru þeir á ferð suður Kjöl, þeir Sigurður
Greipsson, Sr. Eiríkur J. Eiríksson, þjóðgarðsvörður á Þingvöllum og formaður UMFÍ og Þorsteinn
Einarsson, íþróttafulltrúi ríkisns. Þeir komu sér þar niður á nafnið Aratunga. Þá var eiginlega búið að ákveða
nafnið Reykjafell. Það var svo kallaður saman fundur um morguninn, í húseigendanefnd og þá var nafnið
ákveðið, að tillögu þessara þriggja. Og hugsa sér, þegar maður svaraði í símann „Aratunga“, „Reykjafell“
Óli P. Möller og Þórarinn Magnússon. Myndir af vef.
Eiríkur Sveinsson 1996. Mynd Jón Eiríksson.