Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Síða 19

1. árgangur . 1. ársfjórðungur
VAKA
Sr>
Sveinn "Vífeingnr:
KorurjóOiir
r
IFornaldarsögum Norðurlanda er
þannig sagt frá æsku og upp-
vexti Örvar-Odds, að hann var
fóstraður upp í Berurjóðri hjá á-
gætum bónda, þeim er Ingjaldur
hét. Svo bar við eitt sinn, er Odd-
ur var vaxinn, að seiðkona ein eða
völva, er Heiður nefndist, kom að
Berurjóðri í boði Ingjaldar. Hún
var margfróð, og sagði fyrir forlög
manna og veðráttufar. Ekki var
Oddi gefið um spár hennar, og
kvaðst eigi hlýða mundu slíku
fleipri. Þó kom þar um síðir, að
völvan spáði einnig fyrir Oddi,
og mælti til hans á þessa leið:
„Þat er þér at segja, Oddur,
sem þér má þykkja gótt at vita,
at þér er ætlaður aldur miklu
meiri en öðrum mönnum. Þú munt
fara land af landi og þykkja þar
ávallt mestur, er þá kemur þú,
því at vegur þinn mun fara of
heim allan; en aldrei ferr þú svá
víða, at hér skalt þú deyja at
Berurjóðri. Hestur stendur hér við
stall, föxóttur, grárr at lit; hauss
hans Faxa skal þér at bana
verða.“
Þegar Oddur hafði heyrt spá
þessa, brást hann æfur við, bað
völuna mæla kerlinga aumasta
og laust hana nasahögg, svo þegar
lá blóð á jörð. Eftir það gekk Odd-
ur út og með honum Ásmundur
fósturbróðir hans, son Ingjaldar.
Tóku þeir hestinn Faxa og leiddu
burt með sér af bænum. Síðan
grófu þeir gröf eina mikla og
djúpa, hjuggu Faxa og létu þar í
koma hræ hans; færðu síðan á
ofan steina stóra, og urpu haug
yfir. Þá mælti Oddur:
„Þat hygg ek, at rennt hafi ek
nú þeim sköpum at Faxahöfuðið
muni mér at bana verða,“ og gekk
heim síðan.
Litlu síðar fóru þeir fóstbræður
burt frá Berurjóðri og lögðust í
víking. Fór Oddur víða um lönd,
svo sem frægt er orðið, barðist
við tröll og óvætti og hafði hvar-
vetna frægð og sigur, en aldrei
kom hann að Berurjóðri. Líða nú
ár fram, og gjörðist Oddur gam-
all og sat nú um kyrrt, en hafði
þó ríki mikið og mannaforráð. Þá
grípur hann skyndilega einkenni-
leg óró. Hann býr út leiðangur, og
kemur skipum sínum við Noregs-
strönd. Og er þeir koma fyrir
Berurjóður, er sem hulin hönd
bendi honum heim á æskustöðv-
arnar, þar sem örlögin bíða hans.
Hann skipar að lægja seglin, og
gengur á land. Og er hann kemur
13