Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Blaðsíða 53

/. árgangur . 1. ársfjórðungur VA1*. A
Hvöt til æskiuinai*
Vafcið íslands vösku synir,
verndið þjóöar frelsi og hag.
Standið saman, starfsins vinir,
styrkið böndin sérhvern dag.
Látið engar öfgakenndir
ykkar skerða framtaksrétt.
Ykkar Vaka vakning sendir,
vinnuglaða œsku stétt.
Gnœgð er til að glœða og vinna,
giftudrjúg er starfsins leið.
Saman hug og hendur tvinna
hraustan byggja þjóðar meið.
Alvaldshöndin aldrei lœtur
efldan vilja skorta dug.
Vaskir synir, vaskar dœtur,
verndið frjálsan samstarfshug.
Erlendur frá Tindtjm.
hiklaust má fullyrða, að hags-
munir einstaklings og heildar fari
saman, ef rétt er á málið litið. Og
þjóðfélagið þarf á liði þessa fólks
að halda. Það vantar stein í bygg-
inguna á þeim stað, þar sem hæfi-
leikar þess höfðu skipað þvi stöðu
í upphafi. Og þetta er ógæfusamt
fólk, því að flóttinn frá markmið_
uðu starfi leiðir til útlegðar, sem
ekki lýkur fyrr en aftur er snúið.
Og það verður tekið með gleði á
móti þeim, sem aftur snúa, vegna
þess að í því afturhvarfi er falinn
sigur og framsókn einstaklings
og heildar. Og að síðustu þetta:
Lærum að líta á okkur sem
listamenn, og lærum að líta á
hvert þarfaverk sem við vinnum,
Ntcfnið frntn
Stefnið fram um bjarmans brautir.
Brattinn eflir sóknarþrár.
Hugsjón vorsins vitjar yðar,
vekur nýjar draumaspár.
Heill sé þeim, er þroskans leita,
þrá að efna fögur heit,
byggja sókn á sigurvonum,
sœkja fram í manndómsleit.
Nýja drauma vorið vekur,
vermir tigna þjóðarsál.
Hvetur lýð að vaka á verði,
vernda öll sín hugðarmál.
Berjast undir manndóms merki,
I móta frœgð úr dagsins þraut.
Skapa dáð í stóru starfi,
stefna fram á sigurbraut.
Helgi Sæmundsson.
sem stein í hina miklu byggingu,
sem hærra og hærra rís upp af
grunni sínum og vendilega mun
geyma í sér gildi þess, sem í hana
var lagt, öldum og óbornum til
blessunar. Með þessum skilningi
hefjum við strit okkar og starf
upp í hærra veldi. Við finnum líf
okkar auðgast af tilgangi. Gleði
okkar margfáldast yfir hverju
unnu afreki, af því að við vitum,
að jafnframt því, sem það auðgar
og fegrar okkar eigin tilveru, þá
er það líka steinn í hina miklu
byggingu, sem heldur áfram að
skapast og verða þjóð okkar til
blessunar á ókomnum öldum,
enda þótt nöfn okkar verði þá
löngu horfin í, tímans haf.
47