Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Blaðsíða 80

VAKA I. árgangur . 1. ársfjórdungur
merki ættjarðarástarinnar mun blakta
við hún og yfir íslandi ríkja „nóttlaus
veraldar voröld, þar sem víðsýnið skín.“
Ingibjörg Hermannsdóttir.
..... Við íslendingar erum svo ham-
ingjusamir að hafa ekki her. Þó getum
við átt von á því, ef til heimsstyrjaldar
kemur, að eitthvert stórveldið kasti eign
sinni á land okkar, ef því býður svo við
að horfa og það sér einhvern hag í því.
Þá getum við átt von á að verða að
fara út á vígvöllinn með þeirri sterku
þjóð, sem fyrst yrði til þess að hremma
bráðina. Við unga fólkið eigum því að
stuðla sem mest að og tryggja sem bezt
sjálfstæði þjóðarinnar. Við eigum eftir
megni að styrkja þau vináttubönd, sem
þegar eru bundin milli okkar og annara
þjóða, og stuðla að því, að önnur ný
verði bundin. Við eigum af öllum mætti
að berjast gegn öllu því, sem við yitum,
að verður til ills eins. Og umfram allt:
„Aldrei ad vílcja."
Ólafur Benediktsson.
..... Reynsla fortíðarinnar er öruggt
leiðarljós í framtíðarstarfi æskunnar.
Með því að líta til baka og skyggnast í
sögu liðinna kynslóða, fáum við því
margoft svarað, á hvern hátt skuli leysa
ýmis aðsteðjandi vandamál líðandi
stundar. Þegar leysa skal vandamálin,
verður æskan að gera upp reikingana
eins og hygginn verzlunarmaður. Hún
verður að taka alla möguleika til at-
hugunar og þennar fyrsta verk ætti að
vera að líta til baka og gefa gaum að,
hvort sagan hafi ekki að geyma svör
við þeim spurningum, sem vandamálin
vekja upp....
Við skulum láta Hvítbláinn blakta við
hún, láta hann vera tákn þess, að nú
vaki fyrir æskunni ný átök og auknar
dáðir í hagsmuna og menningarbaráttu
þjóðarinnar. Við skulum láta Hvítbláinn
tákna algera upprætingu þjóðhættulegra
félagsmálahreyfinga, sem eru af erlend-
um toga spunnar, og innbyrðis sundr-
ungar meðal æskunnar. Eflum í þess
stað þjóðlega samheldni og samstarf.
Fetum leið samvinnu og samhjálpar.
Minnumst þess, að „sameinaðir stönd-
um vér, en sundraðir föllum vér“.
Páll Gunnarsson.
..... Nú er því svo háttað, að við
74
unga fólkið sætum allhörðum dómum
hjá þeim eldri. Þeim þykir gæta heldur
lítils áhuga og starfsemi hjá okkur, en
meira bera á ýmiskonar spillingu, s. s.
mikilli skemmt-
anafýsn, áfeng-
is- og tóbaks-
nautn og fleiru
því, sem miður
er.
Þó að okkur
sé það naumast
ljúft, þá verðum
við samt að við-
urkenna, að
sumt af þessu
hefir við tals-
verð rök að
styðjast. Æska
þessa lands virð-
ist ekki vera eædd eins miklum áhuga
og krafti og æskilegt væri. Hugsanir
hennar og athafnir virðast ekki beinast
að öllu leyti inn á réttar brautir. Og
meðal hennar ber nokkuð á óheilla-
stefnum, sem hafa í för með sér ófrelsi
þegnanna, niðurrif og- menningarleysi,
nái þær yfirhöndinni í þjóðfélaginu.
Ef við lítum yfir starf þeirrar kyn-
slóðar, sem við eigum að taka við af,
mætir augum okkar margt furðulegt og
dásamlegt, því að mikið er það starf,
sem hún hefir leyst af hendi. Viðreisn
þjóðar okkar var að vísu hafin áður en
þessi kynslóð kom til sögu, en alhliða
framfarir hafa orðið hér mestar á síð-
ustu árum, eða síðan um aldamót. Það
hafa verið lagðir vegir og byggðar brýr.
Símalínur lagðar um landið, þvert og
endilangt og húsakynni stórlega bætt.
Verzlunarfyrirkomulagi okkar komið í
viðunandi horf. Skólar hafa verið reistir,
þar sem okkur unga fólkinu er gefin
kostur á, ekki einungis að læra bóklegar
námsgreinar, heldur líka að leggja stund
á sund og aðrar íþróttir, sem stæla og
fegra líkamann. Og síðast, en ekki sízt,
hefir verið náð þýðingarmesta áfangan-
um í sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar.
Allt þetta er okkur unga fólkinu feng-
ið í hendur af þeim eldri. — Nú vaknar
ef til vill sú spurning, hvort nokkuð sé
fyrir okkur að gera, hvort við þurf-
um nokkuð annað en að lifa og
leika okkur og njóta þess arfs, sem við
höfum hlotið. En slíkan hugsunarhátt
verðum við að varast. Þeir eldri hljóta
að gera skýlausa kröfu um það, að við