Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Blaðsíða 37

I. (írgangnr . I. ársfjórdiingnr VA.K.A
annað meðferðis en gamla skó-
garma, sem hann átti að sóla.
Kópekunum tuttugu hafði hann
eytt fyrir vodka*).
Símon var ekki nægilega vel bú-
inn til þess að þola hinn bitra
kulda vetrarins. Hann hafði að
vísu dúðað sig sem bezt hann gat,
meðal annars farið í strigajakk-
ann konunnar sinnar innan undir
síðjakkann sinn. En þrátt fyrir
það hafði hann fundið sárt til
kuldans um morguninn. Þegar
hann lagði af stað heimleiðis,
fann hann hinsvegar ekkert til
kuldans. Brennivínið hafði yljað
honum öllum. Hann þrammaði
eftir veginum, stakk fast niður
stafnum sínum, veifaði skógörm-
unum umhverfis sig og talaði við
sjálfan sig.
„Mér er prýðisvel hlýtt“, sagði
hann, „enda þótt ég sé ekki í
sauðskinnskufli. Ég drakk ekki
nema dálítinn sopa, en þrátt fyrir
það er sem eldur fari um allar
mínar æðar. Ég þarf engan sauð-
skinnskufl. Þarna hefi ég verið að
fárast út af furðulegum smámun-
um. Skárri er það mannsbragur-
inn! Ég þarf engan sauðskinns-
kufl! Konan verður auðvitað ön-
ug. En þetta eru líka vissulega
smánarleg kjör. Þó að ég vinni
frá morgni til kvölds, hrökkva
tekjur mínar aðeins fyrir brýn-
ustu lífsnauðsynjum: matnum.
•) Rússneskt brennivín. — Þýö.
Og þarna borgar mannfýlan mér
ekki nema tuttugu kópeka. Hvað
get ég gert með tuttugu kópeka?
Drukkið þá upp. Jú, það er hið
eina, sem ég get með þá gert. Þó
á hann hús, búfé og akra, en ég
á ekkert nema fatagarmana, sem
ég er í!“
Þannig hélt hann lengi áfram
að þylja raunir sínar. Þegar hann
hafði alllengi gengið, sá hann
eitthvað óvenjulegt á veginum
framundan, eitthvað hvítt eða að
minnsta kosti mjög ljósleitt. Hvað
gat það verið? Það var byrjað að
skyggja og því illt að sjá langt frá
sér. Þegar Símon nálgaðist þetta
hrúgald á veginum, sá hann sér til
mikillar undrunar, að það var
maður, allsnakinn maður, sem
húkti á vegarbrúninni.
Skósmiðurinn varð mjög ótta-
sleginn. Hann hugsaði þegar:
„Einhver þorpari hefir myrt
þennan ókunna mann, klætt
hann úr öllum fötunum og skilið
hann síðan eftir hér. Ef ég læt
mig þetta einhverju skipta, kemst
ég í klípu.“ Hann hélt því áfram
og gaf ekki fremari gaum að
manninum. Eftir örskamma stund
leit hann þó við. Þá sá hann, að
maðurinn sat ekki hreyfingarlaus
eins og áður, heldur var farinn að
brölta eitthvað. Skósmiðurinn
varð ennþá hræddari en fyrr.
„Hvað á ég að gera?“ hugsaði
hann. „Ef ég nálgast þessa kynja-
veru, er hún vís til að ráðast á
31