Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Blaðsíða 39

1. árgangur . 1. ársfjórðungur
VAKA
minnsta kosti að geta hlýnað þar
svolítið".
Þeir héldu göngunni áfram.
Símon gerði ekki frekari tilraunir
tl þess að ræða við ókunna mann.
inn, enda hafði hann nóg með
sínar eigin hugsanir. Hvað myndi
Matryóna segja? Hún, sem átti
von á sauðskinnskufli, en ekki
einum munni enn til þess að
metta. — Símon varð angurvær,
þegar hann hugsaði til konu
sinnar, en gladdist aftur ósegjan-
lega, þegar hann leit á ókunna
manninn og minntist þess, hvern-
ig hann hafði reynzt honum
bjargvættur á stundu neyðar-
innar,
Meðan þessu fór fram, var
kona Símonar að framreiða
kvöldverð handa manni sínum.
Hún mældi brauðstykkið með
augunum. „Ef Símon hefir fengið
eitthvað að borða í þorpinu, borð-
ar hann minna hér heima. Þá
getur vel verið að þetta braut
endist einnig á morgun.“
Síðan settist hún við borðið og
beið bónda síns. „Bara að kaup-
maðurinn snuði hann nú ekki í
skinnaverzluninni“, hugsaði hún.
„Átta rúblur eru miklir peningar.
Fyrir þá upphæð hlýtur hann að
geta fengið góð skinn. Ekki úr-
gangsskinn, heldur ágæt skinn,
sem hægt er að búa til úr veru-
lega hlýjan og fallegan kufl.“
Naumast hafði Matryóna hugs-
að þessa hugsun til enda, þegar
hún heyrði fótatak úti fyrir. Hún
flýtti sér að opna hurðina. f
göngunum fyrir utan sá hún tvo
menn: Símon og einhvern ber-
höfðaðan náunga, sem var ber-
fættur í illa útleiknum skógörm-
um. Hún fann strax áfengislykt
af manni sínum og hugsaði hon-
um því þegjandi þörfina. „Auð-
vitað hefir hann drukkið upp alla
penngana,“ hugsaði hún, reið og "
örvingluð. „En honum hefir ekki
nægt það, heldur bætir hann gráu
ofan á svart með því að draga
hingað með sér einhvern svall-
félaga sinn, flækingsbj álfa, sem
sýnilega á ekki fötin utan á sig.“
Þegar inn í stofukytruna var
komið, veitti Matryóna því eftir-
tekt, að ókunni maðurinn — flæk-
ingurinn — var í síðjakka manns-
ins hennar. Og hún gat ómögu-
lega séð, að hann væri í neinum
buxum innan undir. Skárri var
það nú skepnan!
Símon tók ofan húfuna og
settií i á bekkinn, rétt eins og allt
væri eins og vera bæri.
„Gefðu okkur einhvern matar-
bita“, sagði hann.
Matryóna tautaði eitthvað fyrir
munni sér, og horfði á karlmenn-
ina til skiptis. Svipur hennar lýsti
fullkominni vanþóknun. Símon
sá það, en hann lét sem ekkert
væri.
„Setztu niður, vinur,“ sagði
hann við ókunna manninn. „Við
skulum fá okkur matarbita.“
33