Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Side 31

1. árgangur . í. ársfjórðungur VAKA
Fyrir sameininguna 1920 var Suður- Jótland fremur illa ræktað. Það var
að langmestu leyti bithagar fyrir nautpening. Vegir voru þar afar slæmir og
strjálir. Nú er þessi landshluti að verða blómlegt akuryrkjuland og vegir eru
þar betri en víðast hvar annars staðar 1 Danmörku. — Myndin er af uppskeru-
Vinnu á suður-józkum bóndábæ.
„Við búum líkt og á eldgíg. Hve-
nær gosið kann að koma, eða
hvort það kemur, vitum við ekki.
En við finnum ólguna undir niðri
og reynum að vera við öllu búnir.“
Svo fórust einum leiðtoga fólks-
ins suður þar orð við mig síðastl.
sumar.
Þegar atkvæðagreiðslan fór þar
fram 10. febr. 1920, eftir ákvæð-
um Versalasáttmálans, kusu um
75% íbúanna sameiningu við
Danmörku. Nú er talið, að þessi
meirihluti sé um 85%. Meðan
þessi grundvöllur er virtur, þurfa
Suður-Jótar ekkert að óttast um
breytt landamæri eða erlend yfir-
ráð, en hins er ekki að dyljast,
að þvílíkur sjálfsákvörðunarrétt-
ur virðist ekki sérlega mikils met-
inn, þegar vopnsterkt ríkisvald
vill seilast til aukinna landa nú á
tímum.
Danmörk er ekki í varnar-
bandalagi við Vestur-Evrópuríkin
né nein önnur. Og þó svo væri,
myndi aðstoð þeirra næsta ótrygg.
Þess er skammt að minnast,
hvernig aðstoð þeirra hefir reynzt
smáþjóðum eins og Abessiníu,
Spáni, Austurríki eða Tékkoslóv-
akíu, sem öll áttu lagalegar og
réttarfarslegar kröfur til varnar
og verndar gegn þeim árásaröfl--
um, sem tortímt hafa sjálfstæði
25