Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 41

i. árgangur . 1. ársfjórðungur VAKA
hugarfari hennar. Hún setti taf-
arlaust mat fyrir Símon og ó-
kunna manninn og bað þá að
neyta hans sem þeir hefðu lyst
til.
Ókunni maðurinn hafði setið
hljóður meðan orðaskiptin milli
Símonar og Matryónu fóru fram,
en svipur hans hafði greinilega
gefð til kynna, hversu sárt hon-
um féllu þau. En nú fór að birta
yfir svip hans. Matryónu, sem nú
var full meðaumkunar með unga
manninum, geðjaðist mjög vel að
góðlega og drengilegu yfirbragði
hans. Innan skamms ávarpaði
hún hann:
„Hvaðan ertu?“ spurði hún.
„Ég er ekki hér úr nágrenninu.“
„Hvers vegna varstu á veginum
í þessu ástandi?“
„Því get ég ekki skýrt frá.“
„Varstu rændur?“
„Guð refsaði mér.“
„Þú varst þar allsnakinn?“
„Já, allsnakinn og mér var sár-
kalt. Símon sá mig og vorkenndi
mér, og nú gefur þú mér mat og
drykk. Guð mun launa ykkur.“
Matryóna sótti nú gamla skyrtu
og buxur af Símoni og sagði unga
manninum að klæða sig í. Síðan
bjó hún um hann uppi á loftinu.
Matryóna gat ekki sofnað, þó að
hún væri lögzt út af við hlið
bónda síns. Hún minntist þess, að
síðasti brauðbitinn, sem til var á
heimilinu, hafði verið borðaður
fyrir skammri stund. En henni
var ekki gremja í hug, þegar hún
hugsaði til ókunna mannsins,
heldur gladdist hún yfir því að
hafa getað bugað góðu að bág-
stöddum vesalingi.
Þegar hún hafði legið vakandi
langa hríð, ýtti hún við manni
sínum, sem hún vissi að var einnig
vakandi.
„Símon!“
„Já?“
„Þið átuð síðasta brauðið áðan,
og ég á ekkert mjöl til að búa til
úr brauð. En ef til vill get ég
fengið lánað brauð hjá Mörtu
grannkonu okkar.“
„Ef okkur endist aldur til morg-
uns, verða einhver ráð með það.“
Konan lá nú þegjandi litla
stund og sagði síðan:
„Hann lítur gæðalega út, en því
ætli hann vilji ekki segja hver
hann er?“
„Hann hefir sjálfsagt gildar
ástæður fyrir því.“
„Símon!“
„Já?“
„Við gefum, en enginn gefur
okkur. Hvernig stendur á því?“
Símon hafði ekki á reiðum
höndum svar við þessari spurn-
ingu.
„Nú skulum við ekki tala
meira“, sagði hann og sneri sér
til veggjar.
Þegar Símon vaknaði morgun-
inn eftir, hafði kona hans fengið
lánað brauð hjá grannkonunni.
Ókunni maðurinn sat á bekknum
35