Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Síða 45

1. árgangur . 1. ársfjórðungur VAKA
hjá Símoni og á líferni hans hafði
engin breyting orðið. Nú var kom_
ið á sjötta ár síðan Símon fann
Michael á þjóðveginum. Enn var
öllum ókunnugt um hvaðan hann
hefði komið eða hverra manna
hann væri. Michael minnist aldrei
á fortíð sína og Símon spurði
einskis. Fjölskyldu Símonar þótti
vænt um Michael, ekki sízt börn-
unum. Þau kölluðu hann ávallt
„Michael frænda“, og voru vön að
snúa sér til hans með sorgir sínar
og gleði.
Dag einn, þegar þeir Símon og
Michael sátu við vinnu sína eins
og venjulega, hrópuðu börnin allt
í einu:
„Sjáðu, Michael frændi, það
kemur þarna kona með tvær litl-
ar stúlkur!"
Michael lagði frá sér vinnu sína
og gekk út að glugganum. Símon
var mjög undrandi. Michael var
ekki vanur að hætta við vinnu
sína, þó að ókunnugt fólk væri á
ferð, en nú stóð hann úti við
gluggann og starði út. Símon leit
einnig út um gluggann. Sá hann
þá, að vel búin kona, sem leiddi
tvær litlar telpur við hlið sína,
var komin heim að kofanum Hún
drap nú á dyr og kom síðan inn.
Eftir að hafa heilsað og tekið sér
sæti, bar hún upp erindi sitt.
„Mig vantar skó handa þess-
um telpum", sagði hún.
„Við getum bætt úr því“, svar-
aði Símon. „Við erum að vísu ó-
vanir að smíða svona litla skó, en
Michael verður áreiðanlega engin
skotaskuld úr því.“
Hann leit á Michael, eins og til
þess að fá samþykki hans fyrir
þessu, en hver getur lýst undrun
Símonar, þegar hann sá að
Michael var ekki niðursokkinn í
vinnu sína eins og venjulega,
heldur starði á litlu stúlkurnar
tvær. Þær voru að vísu mestu
myndarbörn, rjóðar í kinnum,
hraustlegar og vel búnar, en
Michael var ekki vanur að stara
á fólk, enda þótt það kynni að
vera myndarlegt eða vel búið.
Önnur litla stúlkan var hölt.
Meðan Símon var að taka mál af
fótum þeirra, spurði hann hvern-
ig á því stæði.
„Móðir hennar fótbraut hana,“
svaraði ókunna konan.
Matryóna hafði virt konuna og
telpurnar vandlega fyrir sér og
mikið brotið heilann um, hverjar
þær væru. Nú notaði hún tæki-
færið til að gefa sig á tal við kon-
una.
„Eruð þér þá ekki móðir
þeirra?“
„Nei, kona góð. Þær eru ekkert
skyldar mér, en ég hefi gengið
þeim í móður stað og alið þær
upp.“
„En yður þykir eins vænt um
þær eins og þær væru yðar eigin
börn?“
„Því skyldi mér ekki þykja vænt
um þær? Ég hefði haft þær báð-
39