Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Blaðsíða 47

7. árgangur . 7. ársfjórðungur \ \ li A
ert ekki dauðlegur maður eins og
við hin. Og ég get hvorki spurt
þig né haldið þér lengur hér hjá
okkur. En mig langar til að vita,
hvers vegna þú brostir og birti
yfir andliti þínu, þegar konan
mín gaf þér fyrsta málsverðinn,
hvers vegna þú brostir, þegar
herramaðurinn bað okkur að
smíða skóna og þú varðst bjartari
yfirlitum en nokkru sinni fyrr, og
hvers vegna þú brostir nú í þriðja
skiptið og þessari skínandi birtu
stafaði af ásjónu þinni? Segðu
mér, Michael, hvers vegna þú hef-
ir brosað í þessi þrjú skipti, og
hvers vegna yfirbragð þitt varð
svo undursamlega bjart.“
Michael svaraði:
„Af andliti mínu stafar birta
af því að guð hefir fyrirgefið mér
afbrot mitt og tekið mig í sátt að
nýju. Ég hefi brosað þrisvar sinn-
um af því að guð lagði mér þá
skyldu á herðar, að nema þrenns-
konar lífssannindi, sem ég hefi
nú tileinkað mér. Fyrstu sannind-
in urðu mér ljós, þegar kona þín
aumkaðist yfir mig og gaf mér
að eta. Þá brosti ég í fyrsta skipt-
ið. Önnur sannindin lærði ég
þegar ríki maðurinn skipaði okk-
ur að smíða handa sér skó. Þá
brosti ég í annað sinn. Og nú,
þegar ég sá litlu stúlkurnar, gerði
ég mér grein fyrir þriðju sannind-
unum. Þá brosti ég í þriðja skipti.“
„Hvers vegna refsaði guð þér,
Michael?“ spurði Símon. „Og hver
voru þessi sannindi, sem þú hefir
verið að uppgötva?“
Michael svaraði:
„Guð refsaði mér af því að ég
sýndi honum óhlýðni. Ég var eng-
ill á himnum og braut á móti boði
guðs. Guð sendi mig niður til jarð-
arinnar til þess að sækja sál konu
nokkurrar. Ég flaug til jarðar og
sá þar veika konu, sem var nýbúin
að ala tvær litlar stúlkur. Þær
lágu við hlið móður sinnar, en
hún var of máttfarin til þess að
geta lyft þeim upp að brjósti sínu.
Þegar hún sá mig, skildist henni,
strax, að guð myndi hafa sent
mig til þess að sækja sál hennar.
Hún fór að gráta og baðst misk-
unnar. „Engill drottins!“ sagði
hún. „Maðurinn minn dó af slys-
förum fyrir viku síðan. Ég á
hvorki systur, frænku né móður,
þyrmdu lífi mínu vegna barnanna
minna! Börn geta ekki verið án
ástar og umhyggju foreldranna.
Lofaðu mér að annast um börnin
mín,“ Ég vorkenndi henni, og í
stað þess að taka sál hennar, hag-
ræddi ég börnunum við brjóst
hennar og sneri síðan aftur til
himna. Ég fór þegar á fund drott-
ins og sagði: „Ég gat ekki tekið
sál móðurinnar.Eiginmaður henn-
ar lézt af slysförum fyrir viku
síðan. Hún var nýbúin að eignast
tvíbura og grátbændi mig um
miskunn. „Börn geta ekki verið
án ástar og umhyggju foreldr-
anna,“ sagði hún. „Lofaðu mér að
41