Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 62

VAKA 1. drgangur . 1. ársfjórðungur
allt bar vott um vandvirkni og
góðan undirbúning.
Aðeins fjórir menn af þessum
sextán hafa verið í kórnum frá
byrjun. Eru það söngstjórinn,
einsöngvarinn og „aldursforset.
arnir“, þeir bændurnir Tryggvi
Jónasson í Finnstungu (formað-
ur kórsins) og Sigfús Eyjólfsson
á Eiríksstöðum. Voru þeir þarna
ásamt þremur sonum sínum
hvor. Var gaman að sjá „gömlu“
mennina í hópi hinna vösku
sona sinna. Ég held að engum,
sem sá þessa átta menn saman,
hafi getað dulizt, að eitthvað
sterkt og hreint batt þá saman.
Tryggvi sagði í stuttri í ræðu,
sem hann hélt: „Því er ein-
hvern veginn svo varið, að strák-
arnir okkar vilja vera heima.
Þeir eru rólegir með það, sem
þar er hægt að veita sér, hvort
sem það er þessari söngstarfsemi
okkar að þakka eða einhverju
öðru“. Þetta eru yfirlætislaus
orð, en þau sýna glöggt, hver er
kjarni þessa máls.
Starfsemi sem þessi fær æsku-
mönnunum heilbrigt og göfgandi
verkefni. Og hún tengir þá
traustum böndum við átthagana.
Þarna voru ekki „einangraðir“
unglingar að verki. Þeir stóðu
þarna hlið við hlið, aldraðir feð-
ur og ungir synir þeirra. Þarna
var ekkert „djúp staðfest“ milli
hins gamla og nýja tíma. Þeir
voru allir staddir í sömu veröld
56
og stefndu allir að sama marki,
ungir og gamlir.
Slíkt er hið mikla sameining-
arafl söngsins. Ekkert lyftir
jafnt huganum og opnar hann
fyrir fegurð og góðleik eins og
þessi list listanna. — Og illa er
ég svikinn, er þessa gætir ekki
að verulegu leyti í sambúð og
lífsbaráttu þessara manna.
í bréfi til mín segir söngstjór-
inn meðal annars: „Það er víst,
að þótt þessi félagsskapur okk-
ar eigi ekki lengri eða viðburða-
ríkari sögu að baki sér en þetta,
þá hefir hann veitt okkur margar
ánægjustundir og gert okkur
hæfari til að vinna saman að
öðrum málefnum fyrir sveitina
okkar.“
„Þess skal getið, sem vel er
gert,“ segir máltækið. Ég hefi
sagt hér frá þessu, af því að mér
finnst þetta vera til fyrirmynd-
ar. Ég vildi óska þess, að í hverri
byggð um endilangt ísland, risi
þannig félagsskapur, sem í al-
vöru og í fullri einurð legði starf
sitt í það, að göfga félagsandann
og opna mönnum sýn til æðri
verðmæta.
Um leið og ég að endingu
nota tækifærið til þess að
þakka „Karlakór Bólstaðarhlíðar-
hrepps“ fyrir komuna hingað í
skólann í vor, óska ég kórnum
gæfu og gengis á ókomnum ár-
um.
Reykjaskóla, 17. okt. 1938.