Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 70

VARA /. árgangur . 1. ársfjóraungu/‘
Kgill Hjariinson:
í§lcnzk glíllia
Sú eina íþrótt, sem við íslend-
ingar getum talið séreign
okkar, og lifað hefir með þjóðinni
frá alda öðli, er íslenzka glíman.
Það mætti því ætla, að þessi þjóð-
aríþrótt okkar væri almennt iðk-
uð og mjög í hávegum höfð, en
svo er þó eigi, að minnsta kosti
ekki nú orðið.
Áður fyrr var kunnátta í þessari
grein mikið almennari, enda
skilningur manna á glímunni, eðli
hennar og kostum, fullkomnari
en nú og færri íþróttagreinar, sem
kepptu við hana. Þá var og mjög á
annan veg með glímureglur.
Þess er oft getið, að á skútuöld-
inni hafi verið háðarbændaglímur
milli skipa eða landsfjórðunga, og
var þá oftast það skilyrði sett, að
allir, „sem vettlingi gátu valdið“
tízkunni og öllum nýjungunum
þyrfti að breytast í einlæga bar-
áttu viðleitni til að bæta vaxtar-
skilyrði yngstu borgaranna. Og
allir ættu að hafa hugfasta að-
vörun skáldsins, sem sagði: „Að-
gát skal höfð í nœrveru sálar“.
En sérstaklega ber þó þeim að
minnast þess, sem kallaðir eru til
að stuðla að þroska barnssálar-
innar.
64
glímdu, eins og sagt er. Þá kom
það og eigi allsjaldan fyrir, að
menn glímdu til þess að útkljá
deilumál, eins og í fornöld voru
háð einvígi við slík tækifæri.
Á þessum árum fór þó engin
kennsla fram í þessari íþrótt, en
hver lærði af öðrum, og þeir yngri
tóku þá eldri sér til fyrirmyndar
og þeir lakari þá betri.
Skólarnir í Skálholti og að Hól-
um áttu sinn mikla þátt í því, hve
glíman var um skeið almenn og
þó um leið fögur íþrótt. Ungu
mennirnir, sem skólana sóttu,
iðkuðu mikið glímu og lögðu sig
fram um að gera hana glæsilega
og drengilega íþrótt. Nemendur
þessara skóla lyftu líka glímunni
til meiri vegs og virðingar, en hún
hefir nokkru sinni, fyrr eða síðar,
átt að fagna.
Það hefir sannarlega verið
meira en lítils virði fyrir þessa í-
þrótt, að vera skipað í öndvegi
íþróttaiðkana í menntastofnun-