Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 72

VAU.A i. árgangur . i. ársfjórðungur
og verja falli. Til þess að ónýta
handvörnina, var farið að nota
mest fallmikil hábrögð, aðallega
öfuga sniðglímu á lofti, sem krefst
mikilla krafta og er auk þess
hættuleg. Með Öðrum orðum:
Glímumaðurinn þarf að koma svo
þungt niður, að hendurnar séu ó-
nógar til þess að verja byltu.
í kjölfar hábragðanna kom svo
það ljótasta, er sést í glímu, níðið.
Hér er ekki verið að halda því
fram, að níð hafi ekki þekkzt áð-
ur, heldur hinu, að með hand-
vörninni hafi það aukizt. Menn
reyna að koma andstæðing sínum
„af höndunum“, með því að
stjaka við honum á óleyfilegan
hátt, eða láta sig falla ofan á
hann og koma honum þannig að
jörðu. Slíks þurfti ekki við, með-
an handvörnin var ekki leyfð.
Þetta „leynilega" níð sést nú orðið
alltof oft, og má næstum segja,
að það sé orðinn einn liður í
glímukunnáttu, að kunna að „ýta“
við andstæðing sínum svo að lítið
beri á. Með þessu er auðvitað farið
út fyrir hin eðlilegu takmörk
glímunnar.
Það ber mörgum íþróttavinum
og gömlum glímumönnum saman
um það, að í raun og veru sé
handvörninni mest um að kenna,
hve íslenzk glíma er nú orðin
klunnaleg og oft hreinar stimp-
ingar og stjak, en ekki brögð, og
sömuleiðis hve það er nú orðið
algengt, að sjá öllum drengskap
66
skotið til hliðar, þegar keppt er
í þessari drengilegu íþrótt. Þá er
og eitt' athyglisvert, að allskyns
meiðsli, liðhlaup, snúningur í liði
og beinbrot eru nú margfalt tíðari
en áður í glímu.
Og með því áframhaldi, sem nú
er, er það sýnilegt, að glíman fell-
ur meira og meira í áliti hjá þjóð-
inni, og iðkun hennar verður talin
bæði hættuleg og engum til gagns
eða sóma. Enda hafa kappglímur
þær, er fram hafa farið síðustu
árin, oft í viðurvist fjölda manna,
sízt verið til þess fallnar að auka
álit manna á þessari góðu og
gömlu íþrött okkar, og hafa þær
verið sorgleg sönnun þess, hve
glímunni hefir verið misþyrmt
vegna skilningsleysis og tómlætis
forvígismanna íþróttanna í henn-
ar garð. Það er eins og menn hafi
gleymt því, að hún er og á að vera
jafnvægisíþrótt, sem byggist á
lipurð og mýkt en ekki kröftum og
stærð iðkendanna.
En þá vaknar sú spurning, hvað
eigi að gera til þess að hefja
glímuna upp úr því ófremdar-
ástandi, sem hún er nú í. Ef metið
er að einhverju gildi þessarar í-
þróttar fyrir andlegan og líkam-
legan þroska þjóðarinnar, þá á að
endurreisa glímuna og fá henni
að minnsta kosti eitthvað af sinni
fornu virðingu aftur. Skilyrði til
íþróttaiðkana og líkamsræktar
hér á landi eru nú svo stórum
bætt frá því, sem var, t. d. fyrir