Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1938, Qupperneq 74

VAtíA 1. árgangur . 1. ársfjorSungur
þess megnugir nú á síðari árum,
að sýna erlendum gestum þjóðar-
íþrótt sína með hennar forna
glæsimennskubrag, aðeins vegna
þess að hún er orðin svipur hjá
sjón fyrir sljóleik og hugsunar-
leysi þjóðarinnar sjálfrar.
En við svo búið má ekki lengur
standa. Héraðsskólarnir, íþrótta-
félögin og æskan í landinu eiga
að taka saman höndum í því
starfi að reisa aftur við hinn
fallna heiður glímunnar.
Og fyrsta sporið, sem stíga þarf,
er að kenna hana eftir hinni
gömlu, einföldu reglu, sem er í svo
góðu samræmi við eðli glímunnar
sem jafnvægislistar, „að fallinn er
sá, er fótanna missir“. Fleiri orð
þarf ekki þar um. Þá mun það
sýna sig, að hin glataða lipurð,
lágbrögðin og léttleikinn, mun
aftur setja hinn rétta svip á þessa
íþrótt, sem er afar holl, bæði fyrir
þjálfun líkamans og tamningu
skapsmunanna. Því að eitt af því,
sem glíman hefir til síns ágætis,
er að hún þroskar menn bæði
andlega og líkamlega.
Án efa vilja margir halda því
fram, að glíman sé ekki auðlækn-
uð af þeim meinsemdum, sem nú
þjá hana. En við verðum að berj-
ast við þessa „pest“, sem er komin
í glímuna, alveg eins og við nú
erum að reyna að ráða niðurlög-
um mæðiveikinnar í sauðfénu
okkar.
Það er mikið fengið, ef skóla-
68
stjórar og íþróttakennarar hér-
aðsskólanna taka endurreisn
glímunnar upp sem sitt mál, ef
þeir, ásamt öðrum, sem aðstöðu
hafa til þess að veita þessu máli
lið, reyna að veita áhuga æsku-
mannanna inn á svið þessarar
drengilegu, hollu og þjóðlegu í-
þróttar. Því að það varðar heiður
þjóðarinnar að gliman glatist
ekki, heldur lifi með henni um
ókomin ár, og það er eins hættu-
legt fyrir heilbrigði okkar að
glata glímunni, eins og ef við
týndum niður að búa til skyr.
Hér er eitt mál handa æsk^
landsins að vinna fyrir. Mál, sem
búið er að bíða allt of lengi án
þess að nokkuð hafi verið fyrir
það gert. Viðreisn glímunnar er
einn þáttur í því starfi, sem allir
íslendingar eiga sameiginlega að
vinna að:
Viðhaldi allrar þjóðlegrar
menningar.
Egill Bjarnason.
Aðsent efni
Vöku er þegar farið að berast nokkuð
af aðsendu efni, sem ekki hefir sérstak-
lega verið beðið um. í tilefni af því þykir
rétt að taka þetta fram: Allt slíkt efni
er kærkomið, enda þótt rúmleysi og aðr-
ar ástæður valdi því, að eigi er hægt að
birta það allt. Skulu menn því fremur
hvattir til en lattir að senda Vöku efni
til birtingar. — Margt af þessu efni er
eigi hægt að birta þegar í stað og er því
æskilegt, að handritin megi liggja hjá
ritstjórn tímaritsins um nokkurt skeið.
Og engin handrit verða endursend, nema
þess sé sérstaklega óskað og burðargjald
sent með.